21-1-2018

Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά (Του Ζακχαίου)

ΕΩΘΙΝΟΝ ΙΑ΄
Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην (κα΄, 14-25)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐφανέρωσεν ἑαυτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς τοῖς Μαθηταῖς αὐτοῦ, ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, καί λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων; Λέγει αὐτῶ· Ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. Λέγει αὐτῷ· Βόσκε τὰ ἀρνία μου. Λέγει αὐτῷ πάλιν δεύτερον· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾷς με; Λέγει αὐτῷ· Ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. Λέγει αὐτῷ· Ποίμανε τὰ πρόβατά μου. Λέγει αὐτῷ τὸ τρίτον· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, φιλεῖς με; Ἐλυπήθη ὁ Πέτρος ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον, φιλεῖς με, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε. Λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Βόσκε τὰ πρόβατά μου. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι· Ὅτε ἦς νεώτερος, ἐζώννυες σεαυτὸν καὶ περιεπάτεις ὅπου ἤθελες· ὅταν δὲ γηράσῃς, ἐκτενεῖς τὰς χεῖράς σου, καὶ ἄλλος σε ζώσει, καὶ οἴσει ὅπου οὐ θέλεις. Τοῦτο δὲ εἶπε σημαίνων ποίῳ θανάτῳ δοξάσει τὸν Θεόν. Καὶ τοῦτο εἰπὼν, λέγει αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι
Ἐπιστραφεὶς δὲ ὁ Πέτρος, βλέπει τὸν Μαθητὴν ὃν ἠγάπα ὁ ᾿Ιησοῦς ἀκολουθοῦντα, ὃς καὶ ἀνέπεσεν ἐν τῷ δείπνῳ ἐπὶ τὸ στῆθος αὐτοῦ καὶ εἶπε· Κύριε, τίς ἐστιν ὁ παραδιδούς σε; Τοῦτον ἰδὼν ὁ Πέτρος λέγει τῷ ᾿Ιησοῦ· Κύριε, οὗτος δὲ τί; Λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ; σὺ ἀκολούθει μοι. Ἐξῆλθεν οὖν ὁ λόγος οὗτος εἰς τοὺς ἀδελφοὺς, ὅτι ὁ Μαθητὴς ἐκεῖνος οὐκ ἀποθνήσκει· καὶ οὐκ εἶπεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς, ὅτι οὐκ ἀποθνήσκει, ἀλλ᾿ Ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ;
Οὗτός ἐστιν ὁ Μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα· καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθής ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ. Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ᾿ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Ἐκεῖνο τόν καιρό, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς, ἐμφανίστηκε πάλι στούς μαθητές καί λέει στό Σίμωνα Πέτρο: «Σίμων, γιέ τοῦ Ἰωνᾶ, μ’ ἀγαπᾶς περισσότερο ἀπ’ ὅσο αὐτοί ἐδῶ;» «Ναί, Κύριε», τοῦ ἀπαντάει ὁ Πέτρος, «ἐσύ ξέρεις πώς σ’ ἀγαπῶ». Τοῦ λέει τότε: «Βόσκε τ’ ἀρνιά μου». Τόν ρωτάει πάλι γιά δεύτερη φορά: «Σίμων, γιέ τοῦ Ἰωνᾶ, μ’ ἀγαπᾶς;» «Ναί, Κύριε», τοῦ ἀποκρίνεται ἐκεῖνος, «ἐσύ ξέρεις ὅτι σ’ ἀγαπῶ». Τοῦ λέει τότε: «Ποίμαινε τά πρόβατά μου». Τόν ρωτάει γιά τρίτη φορά: «Σίμων, γιέ τοῦ Ἰωνᾶ, μ’ ἀγαπᾶς;» Στενοχωρήθηκε ὁ Πέτρος ποῦ τόν ρώτησε γιά τρίτη φορά «μ’ ἀγαπᾶς;» καί τοῦ ἀπαντάει: «Κύριε, ἐσύ τά ξέρεις ὅλα· ἐσύ ξέρεις ὅτι σ’ ἀγαπῶ». Τοῦ λέει τότε ὁ Ἰησοῦς: «Βόσκε τά πρόβατά μου. Ὅταν ἤσουν νεότερος, ἔδενες τή ζώνη στή μέση σου καί πήγαινες ὅπου ἤθελες ἐσύ· ὅταν ὅμως γεράσεις, σέ βεβαιώνω πώς θ’ ἁπλώσεις τά χέρια σου, καί κάποιος ἄλλος θά σέ ζώσει καί θά σέ πάει ἐκεῖ πού δέ θέλεις». Αὐτό τό εἶπε γιά νά δείξει μέ ποιόν θάνατο θά δόξαζε τό Θεό. Κι ἀφοῦ τό εἶπε αὐτό, τοῦ λέει: «Ἀκολούθησέ με».
Γυρίζει τότε ὁ Πέτρος καί βλέπει νά ἀκολουθεῖ κι ὁ μαθητής πού ὁ Ἰησοῦς τόν ἀγαποῦσε, ἐκεῖνος πού στό δεῖπνο εἶχε γείρει στό στῆθος του καί τοῦ εἶχε πεῖ: «Κύριε, ποιός εἶναι αὐτός ποῦ θά σέ παραδώσει;» Ὅταν λοιπόν τόν εἶδε ὁ Πέτρος, λέει στόν Ἰησοῦ: «Κύριε, καί μ’ αὐτόν τί θά γίνει;» Ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέει: «Κι ἄν ἐγώ θέλω αὐτός νά μέ περιμένει ὥσπου νά ξανάρθω, τί ἔχει νά κάνει αὐτό μ’ ἐσένα; Ἐσύ ἀκολούθησέ με». Διαδόθηκε, λοιπόν, αὐτός ὁ λόγος στούς ἀδερφούς, ὅτι δηλαδή ὁ μαθητής ἐκεῖνος δέ θά πεθάνει. Ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς δέν τοῦ εἶπε πῶς δέ θά πεθάνει, ἀλλά «κι ἄν ἐγώ θέλω αὐτός νά μέ περιμένει ὥσπου νά ξανάρθω, τί ἔχει νά κάνει αὐτό μ’ ἐσένα;»
Αὐτός εἶναι ὁ μαθητής πού ἐπιβεβαιώνει αὐτά τά γεγονότα καί πού τά ἔγραψε. Κι ἐμεῖς ξέρουμε πώς λέει τήν ἀλήθεια. Ὑπάρχουν κι ἄλλα πολλά πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πού, ἄν γραφτοῦν ἕνα πρός ἕνα, οὔτε ὁ κόσμος ὁλόκληρος δέ θά χωροῦσε, νομίζω, τά βιβλία πού θά ’πρεπε νά γραφτοῦν. Ἀμήν.

21-01-2018

Κυριακή ΛΒ΄ Επιστολών

Απόστολος προς  Α΄ Τιμ. (δ΄ 9-15)

Πρωτότυπο κείμενο

Τέκνον Τιμόθεε, πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος• εις τούτο γαρ και ποπιώμεν και ονειδιζόμεθα, ότι ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι, ος εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών. Παράγγελλε ταύτα και δίδασκε. Μηδείς σου της νεότητος καταφρονείτω, αλλά τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία. έως έρχομαι, πρόσεχε τη αναγνώσει, τη παρακλήσει, τη διδασκαλία. Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ο εδόθη σοι δια προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου. Ταύτα μελέτα, εν τούτοις ίσθι, ίνα σου η προκοπή φανερά η εν πάσιν.

Νεοελληνική Απόδοση

Αυτό που λέω είναι αλήθεια και αξίζει να γίνει πέρα για πέρα αποδεχτό. Και εμείς γι΄ αυτό υπομένουμε κόπους και ονειδισμούς, γιατί στηρίξαμε την ελπίδα μας στον αληθινό Θεό, που είναι σωτήρας όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα των πιστών. Αυτά να παραγγέλλεις και να διδάσκεις. Κανείς να μη σε καταφρονεί που είσαι ακόμη νέος. Αντίθετα, να γίνεις υπόδειγμα για τους πιστούς με το λόγο, με τη συμπεριφορά σου, με την αγάπη, με την πνευματική ζωή, με την πίστη, με την αγνότητα. Ώσπου να έρθω, συγκέντρωσε την προσοχή σου στην ανάγνωση των Γραφών, στις συμβουλές και στη διδασκαλία. Μην αφήνεις αχρησιμοποίητο το χάρισμα που έχεις και που σου δόθηκε όταν ύστερα από υπόδειξη των προφητών της Εκκλησίας σε χειροτόνησαν οι πρεσβύτεροι. Αυτά να έχεις στο νού σου, μ΄ αυτά να ασχολείσαι, ώστε η πρόοδός σου να είναι φανερή σε όλα.

Σχολιασμός

Είναι αρκετά σημαντικό αλλά κρίνεται και ως επιβεβλημένο οι ποιμένες της Εκκλησίας να είναι τύπος και υπόδειγμα. Τύπος και υπόδειγμα μέσα στην κοινωνία πρέπει να είναι και όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί και πολύ περισσότερο αυτοί που εργάζονται για την χριστιανική διαφώτιση και χριστιανική παιδεία πολλών ανθρώπων. Τέτοιοι άνθρωποι είναι οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι ιερείς από την ποιό υψηλή βαθμίδα της ιεροσύνης δηλαδή του επισκόπου μέχρι και τον υποψήφιο ιερέα. Γι’ αυτό το λόγο όσα γράφει ο απόστολος Παύλος προς τον Τιμόθεο αποτελεί μία χρήσιμη παρακαταθήκη για όλους μας.

Με ξεκάθαρο ύφος, αλλά και με λίγη αυστηρότητα, ο απόστολος Παύλος διαβεβαιώνει τον Τιμόθεο, ότι σε όσα του έγραψε προηγουμένως, πρέπει να δώσουν μεγάλη έμφαση και σημασία γιατί είναι λόγια θεϊκά και δεν ενδείκνυται οποιαδήποτε τάση επιφύλαξης και αμφιβολίας. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο στον άνθρωπο από την θερμή και ακλόνητη πίστη στον Θεό, τη βαθειά ευσέβεια, τον άμεμπτο και καταστολισμένο με αρετές βίο. Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, γι’ αυτήν την πίστη και ευσέβεια εργάζονταν με πολύ μόχθο και κόπο οι Απόστολοι για να κηρύξουν και να καλλιεργήσουν στις ψυχές αυτές τις αρχές και αρετές.

Αναφέρει ο απόστολος Παύλος, ότι στο όλο αποστολικό έργο τους οι Απόστολοι έχουν υποστεί αλλά και ανεχθεί ειρωνικά σχόλια, άσχημα λόγια και εξευτελισμούς από πλευράς των απίστων ή από ανθρώπους που έχουν κατανικηθεί από την αμαρτία. Και διερωτάται ο Απόστολος, δίνοντας ταυτόχρονα και την απάντηση στην απορία του. Θέτει λοιπόν το εξής ερώτημα: Μήπως οι Απόστολοι αδίκησαν κανένα, διέπραξαν κάτι κακό; Και απαντά: Αντίθετα δέχονται όλα τα πάνδεινα του κόσμου και τους εχθρεύονται κάποιοι, γιατί στήριξαν την ελπίδα τους στον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό, ο οποίος καλεί σε σωτηρία όλους τους ανθρώπους, καταργεί τον αιώνιο θάνατο και δίνει σε αυτούς την αιώνια ζωή μέσα στην επουράνιο βασιλεία του.

Σαφής και ξεκάθαρη η προτροπή του Απόστολου στον ποιμένα της Εκκλησίας Τιμόθεο.Τον προτρέπει να μεταφέρει στους ανθρώπους τα όσα με θάρρος και αφοσίωση διδάχθηκε από τον ίδιο στην παρούσα, αλλά και στις άλλες του επιστολές με καθαρότητα και σαφήνεια ώστε να τα κατανοήσουν. Να παρουσιάσει τον εαυτό του ο Τιμόθεος ως τύπο και παράδειγμα που σε όλη του τη ζωή δεν τον καταφρόνησε κανείς σε σχέση και με την ηλικία του. Τον καλεί να γινεί ένα φωτεινό, λαμπρό παράδειγμα στους πιστούς με την ειλικρινή αγάπη του σε αυτούς, την άψογη και άσπιλη συμπεριφορά του, την αγνότητα του βίου του αλλά και την θερμότατη πίστη του.
Επισημάνει ο απόστολος Παύλος στον πνευματικό αυτό ηγέτη (τον Τιμόθεο), ότι πρέπει να διακρίνεται για την επιμονή του, για τη μελέτη του θείου λόγου και της ευαγγελικής διδασκαλίας και να καταπιαστεί με αυτά τα μέσα για την κατήχηση και διδασκαλία του θείου θελήματος μέχρι της δικής του άφιξης.

Εν κατακλείδι συμπεραίνει κανείς ότι οι αποστολικές αυτές συμβουλές ξεχωρίζουν για την ωφελιμότητα και χρησιμοτητά τους. Ο πνευματικός ηγέτης, ο ποιμένας, αλλά και ο εργάτης του Ευαγγελίου, πρέπει πρωτίστως να προσέχει τον εαυτό του, την κατά πρώτυπο Χριστού μόρφωση και ζωή του, την σταθερή του πίστη. Έτσι με τα λόγια του και με το παράδειγμα του θα οδηγήσει τους ανθρώπους στον δρόμο της πίστεως και της σωτηρίας. Είναι καθολική η ομολογία ότι μέσα στην κοινωνία όλοι έχουμε να δώσουμε κατί αλλά και να πάρουμε. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να είμαστε για όλους τύπος και υπόδειγμα.

21-1-2018

Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά (Του Ζακχαίου)

Ευαγγέλιον κατά Λουκ. (ιθ’ 1-10)

Πρωτότυπο κείμενο

Τω καιρώ εκείνω, διήρχετο ό Ιησούς την Ιεριχώ• και ιδού ανήρ ονόματι καλούμενος Ζακχαίος, και αυτός ην αρχιτελώνης, και ούτος ην πλούσιος, και εζήτει ιδείν τον Ιησούν τις εστί, και ουκ ηδύνατο από του όχλου, ότι τη ηλικία μικρός ην. Και προδραμών έμπροσθεν ανέβη επί συκοκομορέαν, ίνα ίδη αυτόν, ότι δι’ εκείνης ήμελλε διέρχεσθαι. Και ως ήλθεν επί τον τόπον, αναβλέψας o Ιησούς είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν• Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι. Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι. Και σπεύσας κατέβη, και υπεδέξατο αυτόν χαίρων. Και ιδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι. Σταθείς δε Ζακχαίος είπε προς τον Ιησούν• «Ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς, και ει τινός τι εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν». Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς ότι σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο, καθότι και αυτός υιός Αβραάμ εστίν. Ήλθε γαρ ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό περνούσε ο Ιησούς μέσα από την Ιεριχώ. Και να ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ζακχαίο και αυτός ήταν αρχιτελώνης και επομένως πλούσιος. Και ζητούσε να δει τον Ιησού ποιος είναι και δεν μπορούσε, εξαιτίας του κόσμου και επειδή ήταν μικρόσωμος. Έτρεξε λοιπόν μπροστά και ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί από κει θα περνούσε. Και μόλις ήλθε σ’ εκείνο το μέρος, σήκωσε τα μάτια του ο Ιησούς και τον είδε και του είπε• Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου. Και ο Ζακχαίος κατέβηκε αμέσως και υποδέχτηκε τον Ιησού με χαρά. Όλοι τότε που το είδαν τούτο εγόγγυζαν και έλεγαν πως μπήκε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Ζακχαίος όμως στάθηκε μπροστά στον Ιησού και του είπε• «Να τα μισά από τα υπάρχοντα μου, Κύριε, τα δίνω στους φτωχούς• και αν τύχει και έκλεψα κανενός του το δίνω πίσω τετραπλάσιο». Τότε του είπε ο Ιησούς• «Σήμερα έγινε σωτηρία σε τούτο το σπίτι, γιατί και αυτός είναι παιδί του Αβραάμ. Γιατί ο υιός του ανθρώπου ήλθε για να ψάξει να βρει και να σώσει τους χαμένους».

Σχολιασμός

Ο Ιησούς Xριστός κατά το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα πορεύεται προς την αρχαία και ιστορική πόλη της Ιεριχούς. Η πόλη αυτή θυμίζει στους Ιουδαίους τον κόσμο των ειδώλων και τις ιστορικές περιπέτειες της φυλής τους, όταν πορεύονταν προς την αγία γη της Ιουδαίας, τη γη της επαγγελίας του Θεού. Η Ιεριχώ είχε αντισταθεί σταθερά στη πορεία των Εβραίων και αποτέλεσε  τον μέγιστο κίνδυνο της ιστορικής τους επιβίωσης. Η Ιεριχώ συμβόλιζε τον αντίθετο κόσμο των εθνικών , ενώ η Ιερουσαλήμ συμβόλιζε τον τόπο της εκπλήρωσης των υποσχέσεων του Θεού.

Ωστόσο, όταν ο Ιησούς Χριστός έφτασε στην Ιεριχώ πλήθος κόσμου από όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα μαζεύτηκε για να τον δει. Έτσι και ο Ζακχαίος θέλησε να συναντήσει τον Ιησού, αφού άλλωστε φλεγόταν από την εσωτερική του επιθυμία, για να Τον δει ιδίοις όμμασι. Λόγω όμως της κοσμοσυρροής και του ότι ο Ζακχαίος ήταν μικρόσωμος δεν μπορούσε να έχει οπτική επαφή με τον Ιησού. Χωρίς, λοιπόν, να σκεφτεί την κοινωνική του θέση και την προσωπική του αξιοπρέπεια σκαρφάλωσε μεμιάς σε μια συκομοριά, λες και ήταν μικρό παιδί. Αγνόησε αφενός κατ΄ αυτό τον τρόπο τα πικρά σχόλια και τα πειράγματα των υπολοίπων και αφετέρου αξιώθηκε να δει τον Κύριο, αλλά και να αποκτήσει κάτι πολύ αξιότερο, την προσωπική επαφή. «Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι. Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι», οπόταν όχι μόνο ο Κύριος απευθύνθηκε ονομαστικά  στο Ζακχαίο, αλλά του είπε ότι θα πάει και στο σπίτι του για να δειπνήσει μαζί του.

Όπως ήταν φυσικό, αυτό προκάλεσε την άμεση αντίδραση όλων όσων ήταν με τον Ιησού και τον κατέκριναν ότι «παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι». Ας μην ξεχνάμε ότι οι θρησκευτικοί άρχοντες του Ισραήλ ασφαλώς αποστρέφονταν το Ζακχαίο, διότι τον θεωρούσαν άδικο, μολυσμένο και αμαρτωλό, αφού ήταν αρχιτελώνης. Οι τελώνες νοικίαζαν τους φόρους μιας περιοχής και προκειμένου να πάρουν πίσω όσα τους οφείλουν, έφτανα στο σημείο να πωλήσουν όλα τα υπάρχοντα αυτού που τους χρωστούσε. Η λέξη «τελώνης» στη συνείδηση των Ιουδαίων, ήταν συνώνυμη της λέξης «αμαρτωλός».

Ο Χριστός όμως διαφοροποιείται από αυτούς, αφού τον κέρδισε η ένθερμη επιθυμία που είχε ο Ζακχαίος. Ο Ζακχαίος ήθελε τόσο πολύ να δει τον Χριστό, ώστε Του τράβηξε αμέσως την προσοχή. Η επιθυμία άλλωστε είναι  η αρχή του παντός. Όπως λέει το ευαγγέλιο «όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών»(Ματθ. 6,21). Τα πάντα στη ζωή μας αρχίζουν με κάποια επιθυμία, επειδή ό,τι επιθυμούμε είναι και αυτό που αγαπούμε και αυτό στο οποίο τελικά παραδινόμαστε. Γνωρίζουμε πως ο Ζακχαίος αγαπούσε το χρήμα και κατά τη δική του ομολογία γνωρίζουμε πως για να το αποκτήσει δεν είχε κανένα ενδοιασμό να κλέβει τους άλλους. Ο Ζακχαίος, λοιπόν, ήταν πλούσιος και αγαπούσε τον πλούτο, αλλά μέσα του ανακάλυψε μια άλλη επιθυμία , ουσιαστικότερη, και αυτή η επιθυμία έγινε το κομβικό σημείο της ζωής του.

Ο Ιησούς Χριστός σε καμία περίπτωση δεν κρίνει τους ανθρώπους σύμφωνα με την καταγωγή τους ή την πορεία της ζωής τους και εν γένει της συμπεριφοράς τους, όπως έκαναν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Ο Κύριος βλέπει βαθύτερα στην ψυχή των ανθρώπων, γι΄ αυτό δεν έκρινε το Ζακχαίο σύμφωνα με τις αδικίες που είχε διαπράξει, αλλά του έδωσε την ευκαιρία να μετανοήσει. Αν άλλωστε ο Κύριος συμπεριφερόταν προς το Ζακχαίο όπως του συμπεριφέρονταν οι υπόλοιποι, δε θα είχε την ευκαιρία  να επανορθώσει. Άλλωστε αξιοσημείωτο αποτελεί το γεγονός ότι ο Ζακχαίος δεν μοίρασε την περιουσία του όταν τον κατέκριναν οι άλλοι, αλλά όταν ο Ιησούς, πλησιάζοντάς τον, του είπε ότι θα πάει στο σπίτι του.  O Ζακχαίος μετανοεί έμπρακτα: «ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς, και ει τινός τι εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν». Δίνει τα μισά του υπάρχοντα στους φτωχούς και όποιον αδίκησε, του το ανταποδίδει στο τετραπλό. Μεγάλη η μετάνοια του Ζακχαίου!

Με την πράξη του αυτή ο Ζακχαίος δικαιώνεται από τον Κύριο: «σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο, καθότι και αυτός υιός Αβραάμ εστίν. Ήλθε γαρ ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός». Η αμοιβή του ήταν το ίδιο άμεση με την απόφασή του να επανορθώσει για τις αδικίες που έκανε. Όπως ο τελώνης χωρίς αναβολή για το αύριο, μοίρασε αμέσως το μισό της περιουσίας του και αποκατέστησε τις φορολογικές του αδικίες στο τετραπλάσιο, το ίδιο και ο Ιησούς Χριστός τον βεβαιώνει ότι του παρέχεται η χάρη της σωτηρίας. Επίσης με αυτό το λόγο ο Κύριος ήθελε να γίνει κατανοητό σε όλους ότι δεν ήρθε στη γη, για να εγκαταστήσει μια τάξη ευνοούμενων, αλλά για να αναζητήσει και να σώσει τους αμαρτωλούς.

Παράλληλα η Εκκλησία μας καλεί να θυμηθούμε την ύπαρξη του εσωτερικού ανθρώπου και να θορυβηθούμε από τον δίχως νόημα καταναλωτικό παραλογισμό μέσα στον οποίο βρισκόμαστε. Όταν αρχίσουμε να φιλοξενούμε το Θεό μέσα μας, τότε θα συμφιλιωθούμε και με τους άλλους ανθρώπους. Το ίδιο έπραξε και ο Ζακχαίος. Την αγάπη που του χάρισε απλόχερα ο Χριστός, την προσφέρει τώρα αφειδώλευτα στους άλλους ανθρώπους. Αυτή η αγάπη χάρισε στο Ζακχαίο τη σωτηρία του. Τώρα ο Ζακχαίος με την πίστη, την αγάπη και τη μετάνοια μεταμορφώθηκε από αμαρτωλός και έγινε το υπόδειγμα του σωσμένου ανθρώπου για τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Ζαχκαίος γίνεται κοινωνός του Χριστού, μέλος της Εκκλησίας και πολίτης της Βασιλείας του Θεού. Την ισχυρή αυτοπεποίθηση του πλούτου αντικαθιστά η ταπείνωση, η παιδική απλότητα και η επιθυμία να δει τον Χριστό.

Αναμφίβολα, μέσα στην καταναλωτική φρενίτιδα που διανύουμε, οι πλείστοι των ανθρώπων προσπαθούν εναγωνίως να αυξήσουν τα αγαθά τους και να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο με όλες τις τελευταίες εξελίξεις. Μέσα σε όλο το τρέξιμο για το γέμισμα του απύθμενου πιθαριού τους έχουν λησμονήσει την πνευματική τους καλλιέργεια. Ευτυχώς όμως ο Ιησούς Χριστός είναι συνέχεια εκεί και περιμένει να φιλοξενηθεί στις καρδιές όλων των ανθρώπων, όπως φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Ζακχαίου.

Όσα λάθη και όσα αμαρτήματα έχουμε διαπράξει ο Κύριος μπορεί να μας προσφέρει το μεγάλο θησαυρό της πίστεως και της σωτηρίας, αρκεί να δεχτούμε την πρόσκληση να τον φιλοξενήσουμε, όπως ο Ζακχαίος, στο ναό της καρδιάς μας. Η περικοπή αυτή είναι ακόμη ένα κάλεσμα σε μετάνοια.

ΚΥΡΙΑΚΗ 14-01-2018

ΕΩΘΙΝΟΝ Ι΄
Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην (κα΄, 1-14)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐφανέρωσεν ἑαυτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς τοῖς Μαθηταῖς αὐτοῦ, ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἐπὶ τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος· ἐφανέρωσε δὲ οὕτως. Ἦσαν ὁμοῦ Σίμων Πέτρος, καὶ Θωμᾶς ὁ λεγόμενος Δίδυμος, καὶ Ναθαναὴλ ὁ ἀπὸ Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οἱ τοῦ Ζεβεδαίου, καὶ ἄλλοι ἐκ τῶν Μαθητῶν αὐτοῦ δύο. Λέγει αὐτοῖς Σίμων Πέτρος· Ὑπάγω ἁλιεύειν. Λέγουσιν αὐτῷ· Ἐρχόμεθα καὶ ἡμεῖς σὺν σοί. Ἐξῆλθον, καὶ ἀνέβησαν εἰς τὸ πλοῖον εὐθύς, καὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ νυκτὶ ἐπίασαν οὐδέν. Πρωΐας δὲ ἤδη γενομένης, ἔστη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὸν αἰγιαλόν· οὐ μέν τοι ᾔδεισαν οἱ Μαθηταὶ, ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστι. Λέγει οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· Παιδία, μή τι προσφάγιον ἔχετε; Ἀπεκρίθησαν αὐτῷ· Οὔ. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Βάλετε εἰς τὰ δεξιὰ μέρη τοῦ πλοίου τὸ δίκτυον, καὶ εὑρήσετε. Ἔβαλον οὖν, καὶ οὐκ έτι αὐτὸ ἑλκύσαι ἴσχυσαν ἀπὸ τοῦ πλήθους τῶν ἰχθύων. Λέγει οὖν ὁ Μαθητὴς ἐκεῖνος, ὃν ἠγάπα ὁ ᾿Ιησοῦς, τῷ Πέτρῳ· Ὁ Κύριός ἐστι. Σίμων οὖν Πέτρος ἀκούσας ὅτι ὁ Κύριός ἐστι, τὸν ἐπενδύτην διεζώσατο, ἦν γὰρ γυμνός, καὶ ἔβαλεν ἑαυτὸν εἰς τὴν θάλασσαν. Οἱ δὲ ἄλλοι Μαθηταὶ τῷ πλοιαρίῳ ἦλθον· οὐ γὰρ ἦσαν μακρὰν ἀπὸ τῆς γῆς, ἀλλ᾿ ὡς ἀπὸ πηχῶν διακοσίων, σύροντες τὸ δίκτυον τῶν ἰχθύων. Ὡς οὖν ἀπέβησαν εἰς τὴν γῆν, βλέπουσιν ἀνθρακιὰν κειμένην, καὶ ὀψάριον ἐπικείμενον, καὶ ἄρτον. Λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· Ἐνέγκατε ἀπὸ τῶν ὀψαρίων ὧν ἐπιάσατε νῦν. Ἀνέβη Σίμων Πέτρος καὶ εἵλκυσε τὸ δίκτυον ἐπὶ τῆς γῆς, μεστὸν ἰχθύων μεγάλων ἑκατὸν πεντήκοντα τριῶν· καὶ τοσούτων ὄντων, οὐκ ἐσχίσθη τὸ δίκτυον. Λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· δεῦτε ἀριστήσατε. Οὐδεὶς δὲ ἐτόλμα τῶν Μαθητῶν ἐξετάσαι αὐτὸν, Σὺ τίς εἶ; εἰδότες ὅτι ὁ Κύριός ἐστιν. Ἔρχεται οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ λαμβάνει τὸν ἄρτον, καὶ δίδωσιν αὐτοῖς, καὶ τὸ ὀψάριον ὁμοίως. Τοῦτο ἤδη τρίτον ἐφανερώθη ὁ ᾿Ιησοῦς τοῖς Μαθηταῖς αὐτοῦ, ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Τόν καιρό ἐκεῖνο, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς, ἐμφανίστηκε πάλι στούς μαθητές, στήν ὄχθη τῆς λίμνης τῆς Τιβεριάδας. Καί νά πῶς ἐμφανίστηκε: Ἦταν μαζί ὁ Σίμων Πέτρος, ὁ Θωμᾶς πού λεγόταν Δίδυμος, ὁ Ναθαναήλ, πού καταγόταν ἀπό τήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, οἱ δύο γιοί τοῦ Ζεβεδαίου κι ἄλλοι δύο ἀπό τούς μαθητές του. Τούς λέει ὁ Σίμων Πέτρος: «Πηγαίνω νά ψαρέψω». «Ἐρχόμαστε κι ἐμεῖς μαζί σου», τοῦ λένε ἐκεῖνοι. Βγῆκαν ἔξω κι ἀμέσως ἀνέβηκαν στό πλοῖο, ἀλλά ὅλη ἐκείνη τή νύχτα δέν ἔπιασαν τίποτα. Ὅταν πιά ξημέρωσε, στάθηκε ὁ Ἰησοῦς στό γιαλό· οἱ μαθητές ὅμως δέν ἤξεραν ὅτι ἦταν ὁ Ἰησοῦς. Τούς λέει τότε ὁ Ἰησοῦς: «Παιδιά, μήπως ἔχετε κάτι γιά προσφάγι;» «Ὄχι», τοῦ ἀποκρίθηκαν. Ἐκεῖνος τότε τούς λέει: «Ρίξτε τό δίχτυ στή δεξιά μεριά τοῦ πλοίου καί θά βρεῖτε ψάρια». Πραγματικά, ἔριξαν τό δίχτυ, καί τά ψάρια ἦταν τόσα πολλά, πού δέν μποροῦσαν νά τραβήξουν τό δίχτυ.

Λέει τότε στόν Πέτρο ὁ μαθητής ἐκεῖνος πού ὁ Ἰησοῦς τόν ἀγαποῦσε: «Ὁ Κύριος εἶναι!» Μόλις ἄκουσε ὁ Σίμων Πέτρος πώς εἶναι ὁ Κύριος, ζώστηκε τό ἱμάτιό του, ἐπειδή ἦταν γυμνός, καί ρίχτηκε στό νερό. Οἱ ἄλλοι μαθητές ἦρθαν μέ τό πλοιάριο, σέρνοντας τό δίχτυ μέ τά ψάρια, γιατί δέν ἀπεῖχαν ἀπό τή στεριά παρά ἑκατό περίπου μέτρα. Ὅταν ἀποβιβάστηκαν στή στεριά, βλέπουν ἐκεῖ ἀναμμένη μιά ἀνθρακιά κι ἕνα ψάρι πάνω στή φωτιά, καί ψωμί. Τούς λέει ὁ Ἰησοῦς: «Φέρτε ἀπό τά ψάρια πού πιάσατε τώρα». Ἀνέβηκε τότε στό πλοῖο ὁ Σίμων Πέτρος καί τράβηξε τό δίχτυ στή στεριά, γεμάτο μεγάλα ψάρια, γιά τήν ἀκρίβεια ἑκατόν πενήντα τρία. Κι ἐνῶ ἦταν τόσα πολλά ψάρια, τό δίχτυ δέν εἶχε σκιστεῖ. «Ἐλᾶτε νά φᾶτε», τούς λέει ὁ Ἰησοῦς. Καί κανείς ἀπό τούς μαθητές δέν τολμοῦσε νά τόν ρωτήσει, «ἐσύ ποιός εἶσαι;» γιατί ἤξεραν πώς εἶναι ὁ Κύριος. Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, παίρνει τό ψωμί καί τούς τό μοιράζει. Τό ἴδιο ἔκανε καί μέ τό ψάρι. Αὐτή ἦταν ἡ τρίτη ἐμφάνιση τοῦ Ἰησοῦ στούς μαθητές μετά τήν ἀνάστασή του.

Κυριακή 14-1-2018

Απόδοσις των Θεοφανείων

Απόστολος προς Εφ. (δ΄ 7-13)

Πρωτότυπο Κείμενο

Ενί δε εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού. διό λέγει· αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε δόματα τοις ανθρώποις. Tο δε ανέβη τι εστιν ει μη ότι και κατέβη πρώτον εις τα κατώτερα μέρη της γης; O καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα. Kαι αυτός έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού, μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.

Απόδοση

Στον καθένα μας όμως δόθηκε χάρισμα, σύμφωνα με το μέτρο της δωρεάς του Xριστού. Γι’ αυτό και λέει η Γραφή: Aνέβηκε ψηλά, πήρε μαζί του αιχμαλώτους, έδωσε δώρα στους ανθρώπους. Το «ανέβηκε» όμως, τι άλλο σημαίνει παρά πως προηγουμένως κατέβηκε εδώ κάτω στη γη; Αυτός που κατέβηκε είναι ο ίδιος που ανέβηκε πάνω απ’ όλους τους ουρανούς, για να γεμίσει με την παρουσία του το σύμπαν. Αυτός σε άλλους έδωσε το χάρισμα αποστόλου, σε άλλους του προφήτη, σε άλλους του ευαγγελιστή και σ’ άλλους του ποιμένα και δασκάλου, για να καταρτίζουν και να διακονούν τους πιστούς, ώστε να οικοδομείται το σώμα του Χριστού. Έτσι θα καταλήξουμε όλοι στην ενότητα που δίνει η πίστη και η βαθιά γνώση του Υιού του Θεού, θα γίνουμε ώριμοι και θα φτάσουμε στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός.

Σχολιασμός

Η Κυριακή που ακολουθεί τη μεγάλη Δεσποτική εορτή των Θεοφανείων, ονομάζεται Κυριακή μετά τα Φώτα.  Το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας είναι παρμένο από την προς Εφεσίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου.

Το αποστολικό ανάγνωσμα δεν αναφέρεται συγκεκριμένα στο γεγονός της Βάπτισης του Κυρίου, την οποία προ λίγων ημερών εορτάσαμε, αλλά παραπέμπει στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία των ανθρώπων, το οποίο αποκάλυψε στην ανθρωπότητα ο Ιησούς Χριστός με την ενανθρώπησή του. Η εορτή των Θεοφανείων αποτελεί τη φανέρωση της Αγίας Τριάδας στον κόσμο. Ο Ιησούς Χριστός κατά τη Βάπτισή του στον Ιορδάνη ποταμό, παρουσιάζεται και ομολογείται ενώπιον των ανθρώπων ως ο Υιός του Θεού, ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου. Την ίδια αυτή αλήθεια υπογραμμίζει και ο Απόστολος Παύλος στο παρόν αποστολικό ανάγνωσμα. Ο Χριστός με την ενανθρώπησή του, τη Σταυρική του Θυσία, την Ανάσταση και την Ανάληψή του στους ουρανούς γίνεται η πηγή χάριτος και ο διανομέας των ποικίλων χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος στα μέλη της Εκκλησίας.

Ο άνθρωπος με το Άγιο Βάπτισμα αναγεννάται πνευματικά με τη Χάρη του Θεού. Λαμβάνοντας το Άγιο Βάπτισμα γινόμαστε μέλη του σώματος της Εκκλησίας και είμαστε συνδεδεμένοι με την κεφαλή αυτού του σώματος, που είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Ο σύνδεσμος αυτός της ενότητας δεν περιορίζεται μόνο στη σχέση με την κεφαλή, αλλά επεκτείνεται και σε όλα τα μέλη του σώματος. Το κάθε μέλος είναι συνδεδεμένο αρμονικά με την κεφαλή του σώματος, αλλά ταυτόχρονα και με όλα τα υπόλοιπα μέλη. Μέσα στο σώμα της Εκκλησίας το κάθε μέλος έχει τη δική του θέση και αποστολή «κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού». Δηλαδή ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, η κεφαλή της Εκκλησίας είναι εκείνος που παρέχει τα διάφορα χαρίσματα στα μέλη του σώματος. Μαζί με τη Χάρη του Θεού, προσφέρονται και τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που είναι η διανομή και χορήγηση των χαρισμάτων από τη δωρεά του Χριστού. Δεν υπάρχει βαπτισμένος άνθρωπος που να μην παίρνει τη δωρεά του Χριστού με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Τα χαρίσματα είναι οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος και χορηγούνται στους πιστούς από τον Ιησού Χριστό «κατά το μέτρον της δωρεάς». Δίδονται δηλαδή ως δωρεά στους πιστούς κατά την κρίση του Θεού και ανάλογα με την πίστη μας προς αυτόν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν αμοιβή της αξίας ή των ικανοτήτων μας.

Τα χαρίσματα όμως του Αγίου Πνεύματος όπως αναφέραμε, προσφέρονται με βάση το μέτρο του Χριστού, που αυτό εξαρτάται από το βαθμό και το μέτρο της λειτουργίας της βουλήσεως του ανθρώπου. Δεν μπορεί κάποιος να έχει όλα τα χαρίσματα, τα χαρίσματα είναι πολλά και ποικίλα. Μόνο ο Ιησούς ως άνθρωπος είχε όλες τις δωρεές και τα χαρίσματα. Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει αυτά τα χαρίσματα, ως καρπό του Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο, που καλείται να καλλιεργήσει στο χώρο της Εκκλησίας «εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του Σώματος του Χριστού» (Γαλ. 5,22). Ο δυναμισμός των χαρισμάτων διοχετεύεται στο χώρο της Εκκλησίας, όπου ο Χριστός τα εμπιστεύεται στους Αγίους Αποστόλους, Προφήτας, Ευαγγελιστάς, Ποιμένας και Διδασκάλους. Τα χαρίσματα στην Εκκλησία δεν προσφέρονται ούτε αδιάκριτα, ούτε άσκοπα. Τα χαρίσματα λειτουργούν σωστά, αν προσφέρονται και βοηθούν στον καταρτισμό της αγιότητος. Τα χαρίσματα και οι χαρισματούχοι άνθρωποι της Εκκλησίας, δεν αποσκοπούν στην αυτοπροβολή, αλλά στην οικοδομή του σώματος της Εκκλησίας, στην κατάκτηση της αγιότητας των πιστών. Άλλωστε η πορεία του πιστού ανθρώπου δεν έχει αποκλειστικό – ατομικό χαρακτήρα, κανείς δηλαδή δεν πορεύεται προς την τελειότητα μόνος του, αλλά πορευόμαστε ως κοινωνία προσώπων. Η Εκκλησία προβάλει την κοινότητα και την κοινωνία και όχι την ατομοκρατία. Η σωτηρία ενός πιστού, είναι υπόθεση όλης της Εκκλησίας και η σωτηρία των μελών της Εκκλησίας αφορά τον κάθε πιστό. Ας μην λησμονούμε πως ο Τριαδικός Θεός είναι κοινωνία αγάπης τριών προσώπων. Ακολούθως ο Απόστολος Παύλος με βάση τη θεολογία αυτή τονίζει: «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».

Αυτά λοιπόν τα χαρίσματα καλούμαστε εμείς οι άνθρωποι να καλλιεργήσουμε. Κατά τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα τα χαρίσματα είναι σαν τους σπόρους, που μπορεί η ποικιλία και ο αριθμός τους να εξαρτώνται από τον Σπορέα, η ωρίμανση και το μέγεθος όμως από την εύφορη γη, την αγαθή δηλαδή προαίρεση του ανθρώπου. 

Κυριακή 14-1-2018

Απόδοσις των Θεοφανείων

Ευαγγέλιον κατά Ματθ. (δ’ 12-17)

Πρωτότυπο κείμενο

Ακούσας δε ότι Ιωάννης παρεδόθη ανεχώρησεν εις την Γαλιλαίαν.  και καταλιπὼν την Ναζαρὲτ ελθὼν κατώκησεν εις Καπερναοὺμ την παραθαλασσίαν εν ορίοις Ζαβουλὼν και Νεφθαλείμ· ίνα πληρωθή το ρηθὲν δια Ησαΐου του προφήτου λέγοντος·  Γη Ζαβουλὼν και γη Νεφθαλείμ, οδὸν θαλάσσης, πέραν του Ιορδάνου, Γαλιλαία των εθνών,  ο λαὸς ο καθήμενος εν σκότει φως είδεν μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς.  Απὸ τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν· Μετανοείτε· ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών.

Μετάφραση

Στο μεταξύ, άκουσε ο Iησούς πως συνέλαβαν τον Iωάννη κι αναχώρησε στη Γαλιλαία. Άφησε όμως τη Nαζαρέτ και ήρθε και εγκαταστάθηκε στην παράκτια Kαπερναούμ, στην περιοχή του Zαβουλών και του Nεφθαλείμ, έτσι που να βρει την εκπλήρωσή της η προφητεία του προφήτη Hσαΐα, που λέει:  «Στην πατρίδα του Zαβουλών και στην πατρίδα του Nεφθαλείμ, πάνω στον παράκτιο δρόμο, πέρα από τον Iορδάνη, στη Γαλιλαία που κατοικείται από εθνικούς, ο λαός που παρέμενε στο σκοτάδι είδε φως λαμπρό, και για κείνους που παρέμεναν σε τόπο και σκιά θανάτου, φως ανέτειλε γι’ αυτούς».Aπό τότε άρχισε ο Iησούς να κηρύττει και να λέει: ‘’Mετανοείτε, γιατί έχει φτάσει η βασιλεία των ουρανών’’

Εισαγωγικά

Η Κυριακή που ακολουθεί τη μεγάλη Δεσποτική εορτή των Θεοφανείων ονομάζεται Κυριακή μετά τα Φώτα.  Φέτος όμως λόγω του γεγονότος ότι, η εορτή συνέπεσε ημέρα Σάββατο, το Αποστολικό και Ευαγγελικό ανάγνωσμα της επομένης ημέρας (Κυριακής μετά τα Φώτα 7 Ιανουαρίου) μεταφέρονται την μεθ’ επόμενη Κυριακή (14 Ιανουαρίου), δίνοντας τη θέση τους στα αναγνώσματα της εξίσου μεγάλης εορτής της Συνάξεως του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. 

Έτσι λοιπόν τη σημερινή Κυριακή (14 Ιανουαρίου) κατά την οποία τελούμε την Απόδοση της μεγάλης εορτής των Αγίων Θεοφανείων, διαβάζονται στην Εκκλησία τα Αναγνώσματα της Κυριακής Μετά τα Φώτα.Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας προέρχεται από το κατά Ματθαίον ιερό ευαγγέλιο. 

Το Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο αρχίζει με τη γενεαλογία του Ιησού Χριστού και τελειώνει με τις εμφανίσεις του μετά την Ανάστασή του.  Μεταξύ των δύο αυτών κορυφαίων γεγονότων της ζωής του Χριστού, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος τοποθετεί τις θαυματουργικές ενέργειες και πράξεις του, καθώς και τις διδασκαλίες του.  Μία από τις κεντρικές θεολογικές ιδέες του Κατά Ματθαίον ευαγγελίου αποτελεί η διδασκαλία του Ιησού Χριστού περί της βασιλείας του Θεού, η κατά την έκφραση του Ματθαίου που επικρατεί σε ολόκληρο το ευαγγέλιο, της «βασιλείας των ουρανών».  Τη βασιλεία αυτή αποκαλύπτει, πραγματοποιεί και εγκαθιδρύει στον κόσμο ο Μεσσίας Χριστός, ο οποίος ταυτόχρονα προτρέπει τους πιστούς σε συνεχή επαγρύπνηση και μετάνοια ενόψει της μελλοντικά ερχόμενης στην πληρότητά της βασιλείας του Θεού.

Σχέση περικοπής – Θεοφανείων

 Ο Ιησούς Χριστός κατά τη Βάπτισή στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο αποκαλύπτεται και ομολογείται ενώπιον των ανθρώπων ως ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου.  Κατά τον τρόπο αυτό μετά τη Βάπτισή του και τους πειρασμούς μέσα στην έρημο αρχίζει πλέον και ουσιαστικά τη δημόσια δράση και διδασκαλία του.  Η σύλληψη και φυλάκιση του Ιωάννου του Προδρόμου σηματοδοτεί την έναρξη αυτή.  Το μήνυμα του Προδρόμου περί μετανοίας στον Ιορδάνη ποταμό το συνεχίζει πλέον και το ανανεώνει ο ίδιος ο Χριστός δίνοντάς του νέα διάσταση και νόημα, φανερώνοντας ότι ο Ιωάννης υπήρξε ο Πρόδρομος και το προοίμιο της δικής του έλευσης και παρουσίας.  Η δράση και διδασκαλία του «Φανέντος» Χριστού έχει ως βάση τη βασιλεία του Θεού, η οποία υπάρχει μεν αλλά πρόκειται στο μέλλον να έλθει στην πληρότητά της.

Ανάλυση περικοπής

 στιχ. 12-13: «Ακούσας δε ο Ιησούς ότι Ιωάννης παρεδόθη, ανεχώρησεν εις την Γαλιλαίαν. Και καταλιπών την Ναζαρέτ ελθών κατώκησεν εις Καπερναούμ την παραθαλασσίαν εν ορίοις Ζαβουλών και Νεφθαλείμ».
Ο Ιησούς Χριστός πληροφορείται τη σύλληψη και φυλάκιση του Ιωάννου του Προδρόμου και αναχωρεί στα μέρη της Γαλιλαίας.  Ο ιερός Χρυσόστομος μας αναφέρει: «Τίνος ένεκεν αναχωρεί; Πάλιν παιδεύων ημάς, μη ομόσε χωρείν τοις πειρασμοίς, αλλ΄ είκειν και παραχωρείν. Ου γαρ έγκλημα το μη ρίπτειν εαυτόν εις κίνδυνον, αλλά το εμπεσόντα μη στήναι γενναίως».  Δηλαδή ο Χριστός αναχωρεί υποδεικνύοντας σε μας να μην είμαστε προκλητικοί στους πειρασμούς και στις επιθέσεις εναντίον μας, αλλά να τους παραμερίζουμε και να επιζητούμε την ειρήνευση των πραγμάτων.  Δεν είναι κακό να αποφεύγει κανείς την ένταση που πιθανόν να οδηγήσει σε διαμάχη και βία.  Μετά τη σύλληψη του Προδρόμου ήταν πολύ πιθανό οι μαθητές του να δημιουργούσαν επαναστατικό κίνημα εναντίον του βασιλιά Ηρώδη Αντύπα.  Ο Χριστός «ανεχώρησεν» για να μην ενθαρρύνει, ή ακόμα να θεωρηθεί υποκινητής μιας τέτοιας επανάστασης.
Η επιλογή της παράλιας περιοχής της Καπερναούμ στα σύνορα Ζαβουλών και Νεφθαλείμ, ως τόπου δράσης του Χριστού δεν είναι τυχαία.  Και πάλιν ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει: «αναχωρεί εις Καπερναούμ, ομού μεν πληρών την προφητείαν, ομού δε και τους διδασκάλους της οικουμένης αλιεύσαι σπεύδων, επειδήπερ εκεί διέτριβον τη τέχνη χρώμενοι».  Επιλέγει λοιπόν τις περιοχές αυτές, εκπληρώνοντας από τη μια τη σχετική προφητεία και προμηνύοντας ταυτόχρονα ότι εκεί θα εξεύρει τους μαθητές του που ήταν ψαράδες στο επάγγελμα.  Αυτοί λοιπόν οι ολιγογράμματοι ψαράδες θα αναδειχθούν στη συνέχεια οι απόστολοι και διδάσκαλοι της οικουμένης.

 στιχ. 14-15: «ίνα πληρωθή το ρηθέν δια Ησαΐου του προφήτου λέγοντος• γη Ζαβουλών και γη Νεφθαλείμ, οδόν θαλάσσης, πέραν του Ιορδάνου, Γαλιλαία των εθνών».
Εδώ ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας παραπέμπει στις μεσσιανικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης και συγκεκριμένα στον προφήτη Ησαΐα.  Σε ολόκληρο το ευαγγέλιο του Ματθαίου είναι συνήθης η αναφορά του στις προφητείες αυτές.  Ο λόγος για τον οποίο ο ευαγγελιστής χρησιμοποιεί τις μεσσιανικές προφητείες είναι, να διακηρύξει ότι η εκπλήρωσή τους έχει ήδη γίνει με την έλευση του Κυρίου στη γη.  Επομένως τα γεγονότα, όπως η γέννηση του Ιησού, η Βάπτιση, η έναρξη της δημόσιας δράσης του κ.λ.π παρατίθενται, για να αποδείξουν την πραγματοποίηση των παλαιοδιαθηκικών ρήσεων στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.  Ο Ματθαίος με αυτό τον τρόπο ενώνει τις δύο Διαθήκες και φανερώνει πως αφηγούνται το ίδιο γεγονός, δηλαδή τη θεία οικονομία για τη σωτηρία των ανθρώπων.  
Η σωτηρία την οποία προσφέρει ο Χριστός αφορά σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.  Οι περιοχές Ζωβουλών και Νεφθαλείμ, η «Γαλιλαία των εθνών», που κατοικούνταν από ειδωλολάτρες θα ακούσουν το μήνυμα της σωτηρίας και θα πιστέψουν στον Σωτήρα Χριστό.  Η βασιλεία του Θεού δεν αφορά μόνο το έθνος των Ιουδαίων, όπως οι ίδιοι πιστεύουν μέχρι και σήμερα, αλλά όλους τους ανθρώπους.  Το κήρυγμα του Ιησού Χριστού θα ακουστεί αδιακρίτως σε όλη την οικουμένη, λαμβάνει δηλαδή πανανθρώπινη και οικουμενική διάσταση.

 στιχ 16: «ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου, φως ανέτειλεν αυτοίς».
Στο σημείο αυτό ο ευαγγελιστής Ματθαίος με τη λέξη «καθήμενος» θέλει να τονίσει ότι είναι χειρότερη η κατάσταση κάποιου, όταν κάθεται και κατακρατείται μέσα στο σκοτάδι, παρά εκείνου που περπατά σ΄ αυτό.  Ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει: «και γαρ εν εσχάτοις τα ανθρώπινα ήν προ της Χριστού παρουσίας. Ουδέ εβάδιζον εν σκότει, αλλ΄ εκάθηντο εν σκότει• όπερ σημείον ήν του μηδέ ελπίζειν αυτούς απαλλάτεσθαι».  Τέτοια ήταν δηλαδή η κατάπτωση των ανθρώπων πριν από την έλευση του Χριστού, ώστε δεν βάδιζαν καν μέσα στο σκοτάδι αλλά κάθονταν μέσα σε αυτό.  Αυτό αποτελεί την απόδειξη της απελπισίας τους για τη σωτηρία και απαλλαγή τους από αυτό.  
Το σκοτάδι βέβαια στο οποίο γίνεται αναφορά δεν είναι το αισθητό, αλλά το σκοτάδι της πλάνης, της άγνοιας του πραγματικού Θεού, της ασέβειας, της ειδωλολατρίας, της αμαρτίας, καταστάσεις μέσα στις οποίες ζούσαν οι άνθρωποι πριν από την έλευση του Χριστού.  Η έλευση του Χριστού στον κόσμο σηματοδοτεί τη λήξη του νοητού αυτού σκότους, «φως ανέτειλεν αυτοίς».  Για να διασαφηνίσει καλύτερα ότι δεν αναφέρεται στο αισθητό «σκότος» και «φως», το μεν «σκότος» το χαρακτηρίζει ως «χώρα και σκιά θανάτου», ενώ το φως ως «μέγα».  Τη φοβερή κατάσταση του σκότους μέσα στο οποίο ζούσαν οι άνθρωποι έρχεται να καταλύσει και να ανατρέψει το «μέγα φως» της παρουσίας του Ιησού Χριστού.  Η απελπισία αντικαθίσταται πλέον με την χαρμόσυνη ελπίδα της παρουσίας του Κυρίου και της προσφερόμενης από αυτόν λύτρωσης και σωτηρίας.

στιχ. 17: «Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν• μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών».
Ο Ιησούς Χριστός αρχίζει τη δράση του από τη στιγμή που ο Ιωάννης ο Πρόδρομος συλλαμβάνεται και φυλακίζεται.  Βέβαια το γεγονός αυτό δεν αποκλείει προηγούμενη δράση του, αλλά δηλώνει τον χρόνο κατά τον οποίο δημόσια και συστηματικά αρχίζει τη διδασκαλία και τα θαύματά του.  Ο ιερός Χρυσόστομος και πάλιν σημειώνει: «δια τούτο ούτε εκήρυξεν προ εκείνου, ούτε εθαυματούργησεν, έως ενέπεσεν εις το δεσμωτήριον εκείνος, ίνα μη ταύτη το πλήθος σχίζηται».  Δηλαδή δεν κήρυξε ούτε θαυματούργησε προηγουμένως για να μη δημιουργηθεί σύγχυση και διχογνωμία στο λαό.  Αντιθέτως ξεκινά το κήρυγμά του με εκείνο του Προδρόμου για να φανερώσει ότι εκείνος υπήρξε το προοίμιό του, εκείνος δηλαδή που προετοίμασε τη δική του παρουσία.  Ήδη εξάλλου σε πολλούς υπήρχε η σύγχυση για το πρόσωπο του Ιωάννου του Προδρόμου και πολλές συζητήσεις γίνονταν γι΄  αυτόν, αν δηλαδή τελικά αυτός ήταν ο Μεσσίας.  Κατά τον τρόπο αυτό ο Χριστός ξεδιαλύνει ότι ο Ιωάννης υπήρξε ο «προφήτης Υψίστου», κατά τη ρήση του Ζαχαρία, ο Πρόδρομος και κήρυκας της δικής του παρουσίας.
Αρχίζοντας το κήρυγμά του και τη δράση του ο Χριστός δεν επιθυμεί να φορτώσει τους ανθρώπους, όπως οι Φαρισαίοι, με βαριά και δυσβάστακτα φορτία.  Κατά τον ιερό Χρυσόστομο: «χρηστά προοιμιάζεται, τους ουρανούς και την βασιλείαν την εκεί τοις ακούουσιν ευαγγελιζόμενος».  Δεν κηρύττει καθήκοντα και υποχρεώσεις αλλά ευαγγελίζεται σε αυτούς που τον ακούν τους ουρανούς και την εκεί βασιλεία.  Ταυτόχρονα απορρίπτει τη θεωρία των Ιουδαίων περί επίγειας βασιλείας και καλεί τους πάντες να μετάσχουν στην ουράνια βασιλεία.
«Το μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών», μας μεταφέρει από το κήρυγμα του Προδρόμου στην εν Χριστώ πραγματοποίησή του.  Η βασιλεία των ουρανών, η βασιλεία του Θεού φανερώνεται και πραγματοποιείται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ήδη από την παρούσα ζωή, ενώ ταυτόχρονα αναμένεται η μελλοντική και στην πληρότητά της έλευσή της.
Η μετάνοια την οποία προβάλλει εδώ ο Χριστός κατά την έναρξη του κηρυκτικού και λυτρωτικού του έργου δεν είναι απλώς η μεταμέλεια, η αλλαγή σκέψεων, ή η αλλαγή τρόπου ζωής, αλλά κατεξοχήν σημαίνει την επιστροφή στο Θεό.  Τελικός στόχος του ανθρώπου είναι η επιστροφή στο Θεό και η εναρμόνιση της ζωής του με το θείο θέλημά του.   

Επίλογος

Ο Ιησούς Χριστός λαμβάνοντας την πληροφορία για τη σύλληψη και φυλάκιση του Ιωάννου του Προδρόμου, αρχίζει πλέον τη δημόσια δράση του για να αναδείξει ότι το έργο του Προδρόμου υπήρξε το προοίμιο και η εξαγγελία της δικής του παρουσίας.  Η έλευση του Χριστού στη γη σημαίνει το τέλος τους «σκότους», της αμαρτίας και ειδωλολατρίας και την ανατολή του «φωτός», της αλήθειας και της ελπίδας.  Το κήρυγμα του Χριστού δεν έχει σχέση με τις τυπολατρικές διατάξεις των Γραμματέων και Φαρισαίων της εποχής του αλλά μιλά για μετάνοια, για επιστροφή στο Θεό και εναρμόνιση με το θείο θέλημά του.  Ταυτόχρονα δε δίνει υποσχέσεις επίγειας δόξας η βασιλείας αλλά καλεί τους πάντες στη «βασιλεία των ουρανών».  Αυτήν τη «βασιλεία των ουρανών», τη «βασιλεία του Θεού» τη γεύεται ο άνθρωπος από την παρούσα ζωή, όταν μετανοεί, αφήνει δηλαδή το «σκότος» και επιστρέφει στο Θεό, απολαμβάνοντας τη χάρη του μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας.  Την ίδια στιγμή αναμένει τη μελλοντική και στην πληρότητά της έλευση αυτής της βασιλείας, επαναλαμβάνοντας το αίτημα της Κυριακής προσευχής: «Ελθέτω η βασιλεία Σου», καθώς και τα τελευταία λόγια της Αποκάλυψης: «Έρχου Κύριε Ιησού».

Βοηθήματα:

1. Ιω. Καραβιδόπουλου: «Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη».
   2. Ιω. Καραβιδόπουλου: «Οδός Ελπίδας».
   3. Π.Ν. Τρεμπέλα: «Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον».
   4. Ελληνική Πατρολογία, P.G. Τόμος 57.

31-12-2017

Κυριακή Προ των Φώτων

Εωθινόν Ευαγγέλιον Η΄

κατά Ιωάννην (κ΄, 11-18)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, Μαρία εἱστήκει πρὸς τὸ μνημεῖον κλαίουσα ἔξω· ὡς οὖν ἔκλαιε, παρέκυψεν εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ θεωρεῖ δύο Ἀγγέλους ἐν λευκοῖς καθεζομένους, ἕνα πρὸς τῇ κεφαλῇ, καὶ ἕνα πρὸς τοῖς ποσίν, ὅπου ἔκειτο τὸ Σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ. Καὶ λέγουσιν αὐτῇ ἐκεῖνοι· Γύναι, τί κλαίεις; Λέγει αὐτοῖς· Ὅτι ἦραν τὸν Κύριόν μου, καὶ οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν. Καὶ ταῦτα εἰποῦσα, ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω, καὶ θεωρεῖ τὸν ᾿Ιησοῦν ἑστῶτα· καὶ οὐκ ᾔδει ὅτι ὁ ᾿Ιησοῦς ἐστι. Λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· Γύναι, τί κλαίεις; τίνα ζητεῖς; Ἐκείνη, δοκοῦσα ὅτι ὁ κηπουρός ἐστι, λέγει αὐτῷ· Κύριε, εἰ σὺ ἐβάστασας αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας αὐτόν, κἀγὼ αὐτὸν ἀρῶ. Λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· Μαρία. Στραφεῖσα ἐκείνη λέγει αὐτῷ· Ῥαββουνί, ὃ λέγεται, Διδάσκαλε. Λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· Μή μου ἅπτου· οὔπω γὰρ ἀναβέβηκα πρὸς τὸν Πατέρα μου· πορεύου δὲ πρὸς τοὺς Ἀδελφούς μου καὶ εἰπὲ αὐτοῖς· Ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρα μου καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου καὶ Θεὸν ὑμῶν. Ἔρχεται Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ, ἀπαγγέλλουσα τοῖς Μαθηταῖς, ὅτι ἑώρακε τὸν Κύριον, καὶ ταῦτα εἶπεν αὐτῇ.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Τόν καιρό ἐκεῖνο, ἡ Μαρία στεκόταν ἔξω κοντά στόν τάφο κι ἔκλαιγε. Ἐκεῖ πού ἔκλαιγε, σκύβει νά δεῖ μέσα στό μνῆμα, καί βλέπει δυό ἀγγέλους ντυμένους στά λευκά, νά κάθονται ἐκεῖ πού βρισκόταν πρίν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ἕνας πρός τό μέρος τοῦ κεφαλιοῦ κι ὁ ἄλλος πρός τό μέρος τῶν ποδιῶν. Τῆς λένε τότε ἐκεῖνοι: «Γυναῖκα, γιατί κλαῖς;» «Πῆραν τόν Κύριό μου», τούς λέει αὐτή, «καί δέν ξέρω ποῦ τόν ἔβαλαν». Ἀφοῦ τά εἶπε αὐτά, γύρισε καί βλέπει τόν Ἰησοῦ νά στέκεται ὄρθιος, δέν κατάλαβε ὅμως πώς ἦταν ὁ Ἰησοῦς. Τῆς λέει τότε ἐκεῖνος: «Γυναῖκα, γιατί κλαῖς; Ποιόν ζητᾶς;» Ἐκείνη νόμισε πώς ἦταν ὁ κηπουρός καί τοῦ λέει: «Κύριε, ἄν τόν πῆρες ἐσύ, πές μου ποῦ τόν ἔβαλες, κι ἐγώ θά τόν πάρω ἀπό ’κεῖ». Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς: «Μαρία!» Γυρίζει ἐκείνη καί τοῦ λέει: «Ραββουνί!» –πού σημαίνει «Διδάσκαλε». «Μή μ’ ἀγγίζεις», τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς, «γιατί δέν ἀνέβηκα ἀκόμα πρός τόν Πατέρα μου· πήγαινε ὅμως στούς ἀδερφούς μου καί πές τους: “ἀνεβαίνω σ’ ἐκεῖνον πού εἶναι δικός μου καί δικός σας Πατέρας, δικός μου καί δικός σας Θεός”». Πηγαίνει τότε ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή στούς μαθητές καί τούς ἀναγγέλλει: «Εἶδα τόν Κύριο!» Καί διηγήθηκε αὐτά πού τῆς εἶχε πεῖ.

31-12-2017

Κυριακή Προ των Φώτων

Απόστολος προς  Β΄ Τιμ. (δ΄ 5-8)

Πρωτότυπο κείμενο

Τέκνον Τιμόθεε, νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον. Ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ.

Νεοελληνική απόδοση

Παιδί μου, Τιμόθεε, να είσαι άγρυπνος για να τα’ αντιμετωπίσεις όλα. Να κακοπαθήσεις, να εργαστείς για τη διάδοση του Ευαγγελίου, να εκπληρώσεις το καθήκον σου στην υπηρεσία του Θεού. Εγώ πια ήρθε η ώρα να χύσω το αίμα μου σπονδή στο Θεό, έφτασε ο καιρός να φύγω από τον κόσμο. Αγωνίστηκα τον ωραίο αγώνα, έτρεξα το δρόμο ως το τέλος, φύλαξα την πίστη. Τώρα πια με περιμένει το στεφάνι της δικαιοσύνης, που μ’ αυτό θα με ανταμείψει ο Κύριος εκείνη την ημέρα ο δίκαιος κριτής. Κι όχι μόνο εμένα, αλλά κι όλους εκείνους που περιμένουν με αγάπη τον ερχομό του. 

Σχολιασμός

Η σημερινή Κυριακή, παρότι ακολουθεί μετά τη μεγάλη εορτή της κατά σάρκαν οικονομίας του Κυρίου και ονομάζεται Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν, εντούτοις λόγω της ιδιαίτεροτητας που παρουσιάζει κάποιες χρονιές η διάταξη της Εκκλησίας όταν οι εορτές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων συμπέσουν Σαββάτο ή Κυριακή ή Δευτέρα, σήμερα διαβάζονται τα αναγνώσματα της Κυριακής Προ των Φώτων.

Το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, προέρχεται από την Β΄ Ποιμαντική Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τον Μαθητή του Τιμόθεο. Η επιλογή της συγκεκριμένη περικοπής γίνεται εξαιτίας του ότι συνδέεται άμεσα με την εορτή των Θεοφανείων, αφού στο τέλος της αναφέρεται στην επιφάνεια του Χριστού.

Ο Απόστολος Παύλος γνωρίζει πως βρίσκεται κοντά στο μαρτυρικό του τέλος, καθώς είναι αιχμάλωτος στη Ρώμη κατά τη διάρκεια του διωγμού που έχει ξεκινήσει ο αυτοκράτορας Νέρωνας εναντίον των χριστιανών. Γι’ αυτό και απευθυνόμενος στον μαθητή του Τιμόθεο δίνει πατρικές συμβουλές για τα στοιχεία που απαιτείται να έχει ένας ποιμένας. Τον προτρέπει να έχει πνευματική εγρήγορση επαγρυπνώντας συνεχώς για τους ανθρώπους που του ενεπιστεύθηκε ο Θεός στην ποιμαντική του ευθύνη. Να έχει πνεύμα κακοπαθείας καταβάλλοντας μεγάλους αγώνες, κόπους και θυσίες έτσι ώστε, να καταφέρει να διαδώσει το ευαγγέλιο χωρίς να πτοείται από τα μεγάλα αναπόφευκτα παθήματα που θα συναντήσει στην προσπάθεια του αυτή. Τον προτρέπει επίσης να φανεί άξιος φέροντας σε πέρας το έργο που του έχει ανατεθεί με την εγκατάσταση του ως επισκόπου από τον ίδιο τον απόστολο Παύλο στην Έφεσο. 

Ο ίδιος, καταλήγει με την αναγνώριση πως, οδεύει πλέον προς την ολοκλήρωση της Αποστολικής του διακονίας, το μαρτυρικό τέλος είναι κοντά, γι’ αυτό αναμένει, με λαχτάρα, το στεφάνι της δικαιοσύνης από τον δίκαιο Κριτή Ιησού, ένα στεφάνι που δεν αφορά μόνον σ’ εκείνον, αλλά και σε όλους όσοι αγάπησαν τον Χριστό και έζησαν στον κόσμο την ζωή του Χριστού. 

Τελειώνοντας υπενθυμίζει σε όλους ότι, όποιος διαφυλάξει αυτά θα ανταμειφθεί με το αμαράντινο στεφάνι της δικαιοσύνης από τον δικαιοκρίτη Κύριο. Η αναφορά που γίνεται στην επιφανεία του Κυρίου, πρωτίστως έχει να κάνει με την Δευτέρα Παρουσία του, κατά την οποία θα έλθει για να κρίνει τον κόσμο. Εμείς, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί οφείλουμε να μείνουμε αταλάντευτα προσηλωμένοι στην προσμονή της επιφανείας του Κυρίου. Δεν πρέπει να ξεφεύγουμε από αυτό τον στόχο αναζητώντας την ευτυχία στα διάφορα σχήματα του κόσμου, τα οποία είναι υποταγμένα στη φθορά και την αμαρτία. Ο κύριος στόχος στη ζωή μας πρέπει να παραμένει η απόκτηση της βασιλείας του Θεού. Η Βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό από τον Πρόδρομο και Βαπτιστή Ιωάννη, που θα γιορτάσουμε σε λίγες μέρες, μας φανερώνει την Αγία Τριάδα. Αυτό, ας αποτελέσει και για εμάς την απαρχή του καλού αγώνα στη ζωή μας καθώς από αύριο εισερχόμαστε σε ένα ακόμη καινούργιο χρόνο έτσι ώστε να αναμένουμε με εμπιστοσύνη και ελπίδα την τελική επιφανεία του Κυρίου. Αμήν.

31-12-2017

Κυριακή Προ των Φώτων

Ευαγγέλιον κατά Μάρκ. (α, 1-8)

Πρωτότυπο κείμενο

Ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ· ὡς γέγραπται ἐν τοῖς Προφήταις· «᾿Ιδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν Ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου. Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ· ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ». Ἐγένετο ᾿Ιωάννης βαπτίζων ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Καὶ ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πᾶσα ἡ ᾿Ιουδαία χώρα καὶ οἱ ῾Ιεροσολυμῖται· καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ ᾿Ιορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐτοῦ, ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν. Ἦν δὲ ὁ ᾿Ιωάννης ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου, καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, καὶ ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον. Καὶ ἐκήρυσσε λέγων· ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ. Ἐγὼ μὲν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι· αὐτὸς δὲ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ. 

Νεοελληνική απόδοση

Αρχή του χαρμόσυνου μηνύματος για τον Ιησού Χριστό, τον Υιο του Θεού. Στα βιβλία των προφητών είναι γραμμένο: Στέλνω τον αγγελιαφόρο μου πριν από σένα, για να προετοιμάσει το δρόμο σου! Μια φωνή βροντοφωνάζει στην έρημο: ετοιμάστε το δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε τα μονοπάτια να περάσει. Σύμφωνα μ’ αυτά, παρουσιάστηκε ο Ιωάννης, ο οποίος βάπτιζε στην έρη­μο και κήρυττε να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να βαπτιστούν, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους. Πήγαιναν σ’ αυτόν όλοι οι κάτοικοι της Ιουδαίας κι οι Ιεροσολυμίτες, κι όλους τους βάπτιζε στον ποταμό Ιορδάνη, καθώς ομολογούσαν τις αμαρτίες τους. Ο Ιωάννης φορούσε ρούχα από τρίχες καμήλας και δερμάτινη ζώνη στη μέση του, έτρωγε ακρίδες, και μέλι από αγριομέλισσες. Στο κήρυγμά του τόνιζε: «Έρχεται ύστερα από μένα αυτός που είναι πιο ισχυρός και που εγώ δεν είμαι άξιος να σκύψω και να λύσω το λουρί από τα υποδήματά του. Εγώ σας βάπτισα με νερό, εκείνος όμως θα σας βαπτίσει με Άγιο Πνεύμα».

Σχολιασμός

Κυριακή προ των Φώτων η σημερινή και το Ευαγγελικό ανάγνωσμα αποτελεί την αρχή του Ευαγγελίου του Ευαγγελιστή Μάρκου. Μέσα από αυτό γίνεται αναφορά στην αρχή του χαρμόσυνου μηνύματος για τον Ιησού Χριστό, το οποίο αναγγέλλει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Μας παρουσιάζει τον ερχομό του Ιωάννη ο οποίος έχει ως στόχο να προετοιμάσει το δρόμο από τον οποίο θα περάσει ο Ιησούς Χριστός. Γίνεται ακόμη αναφορά στον τρόπο που προετοιμάζει το δρόμο αλλά και στον τρόπο με τον οποίο ζούσε.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Ήταν ο τελευταίος από τους προφήτες και ο μεγαλύτερος των προφητών. Ζούσε στην έρημο με άσκηση και μεγάλη εγκράτεια. Φορούσε ένα ρούχο φτιαγμένο από τρίχες καμήλας και στη μέση του είχε μια δερμάτινη ζώνη. Τρεφόταν από ακρίδες και άγριο μέλι από αγριομέλισσες. Η ακρίδες είναι: είτε η ακρίδες διαφόρων άγριων χόρτων που βλαστούνε στην περιοχή, ή τα γνωστά έντομα τα οποία χρησιμοποιούν και οι Βεδουίνοι που ζουν στην περιοχή μέχρι σήμερα, τα οποία ξηραίνουν και μετά τα τρώνε. Σαν κύριο έργο του Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος είχε την προετοιμασία των ανθρώπων έτσι ώστε να είναι έτοιμοι για να δεχθούν τον Μεσσία.

Η αναμονή του Μεσσία την εποχή εκείνη ήταν κάτι το αναμενόμενο. Η φθορά και η ανηθικότητα κυριαρχούσε στην ζωή των ανθρώπων. Η εμφάνιση του Ιωάννου και το κήρυγμα του, που ήταν κήρυγμα μετανοίας, αποτελούσε δείχτη προς τον οποίο θα στρέφονταν οι άνθρωποι ώστε να προετοιμαστούν για τον ερχομό του Μεσσία ο οποίος θα έφερνε μια πραγματικά νέα εποχή για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Οι συνοπτικοί Ευαγγελιστές όταν μας μιλούν για τον Ιωάννη μας υπενθυμίζουν το σχετικό χωρίο από τον προφήτη Μαλαχία «ούτος εστί περί ου γέγραπται˙ ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελον μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου εμπροσθέν σου» (Μαλαχ. γ΄, 1). Αυτό γίνεται έτσι ώστε να φανερωθεί η εκ Θεού αποστολή του Ιωάννη, για να ετοιμάσει την οδό του Κυρίου. Ο ίδιος ο Ιωάννης διακηρύσσει ότι έρχεται ύστερα από μένα αυτός που είναι πιο ισχυρός και εγώ δεν είμαι άξιος να σκύψω και να λύσω το λουρί από τα υποδήματα του. Εγώ σας βάφτισα με νερό, εκείνος όμως θα σας βαφτίσει με Άγιο Πνεύμα. Την μεγαλύτερη μαρτυρία για τον Ιωάννη μας την δίνει ο ίδιος ο Χριστός ο οποίος μας λέγει: «αμήν λέγω υμίν, ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού », δηλαδή σας βεβαιώνω πως μάνα δε γέννησε ως τώρα άνθρωπο πιο μεγάλο από τον Ιωάννη το Βαπτιστή. (Ματ. 11,11).

Η εμφάνιση και το κήρυγμα του Προδρόμου ήταν μια πρόσκληση προς την ανθρωπότητα για μετάνοια. Καλούσε τους ανθρώπους να καθαρίσουν τις ψυχές τους από την κακία και την αμαρτία. Είχε γίνει οδοδείχτης που προετοίμαζε τους ανθρώπους, δείχνοντας τους το δρόμο προς τον Ιησού Χριστό. Δεν προσπαθούσε κηρύσσοντας με διάφορα καλά λόγια να ικανοποιήσει τις διάφορες τάξεις ανθρώπων που ερχόντουσαν να τον ακούσουν. Κήρυττε και έλεγχε με αυστηρά λόγια τους πάντες που παρέβαιναν το Νόμο του Θεού χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Φτάνει στο σημείο να ελέγχει και τον ίδιο τον Ηρώδη ο οποίος είχε παράνομο δεσμό με τη γυναίκα του αδελφού του. Ελέγχει με τόση αυστηρότητα, μήπως και καταφέρει να τους ξυπνήσει μέσα από το λήθαργο της αμαρτίας που είχαν περιέλθει.

Η υπόδειξη αυτή του Προδρόμου προς τον αληθινό Μεσσία τον Ιησού Χριστό αποτελεί και για μας σήμερα ένα επίκαιρο μήνυμα. Η απομάκρυνση του στόχου της ζωής μας από τον Χριστό και ο προσανατολισμός του σε οικονομικές και κοινωνικές επιτυχίες μας έχουν οδηγήσει σε τραγικές απογοητεύσεις και αδιέξοδα που είναι σε όλους μας ορατά. Η αρχή του νέου έτους πριν δύο μέρες, ας αποτελέσει την αρχή την οποία θα βάλει ο καθένας μας στη ζωή του έτσι ώστε να στραφούμε προς τον Χριστό τον οποίο μας υπέδειξε ο Πρόδρομος και αποτελεί τον αληθινό Σωτήρα μας. Αμήν.

24-12-2017

Κυριακή προ Χριστού Γεννήσεως

ΕΩΘΙΝΟΝ Ζ΄
Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην (κ΄, 1-10)

Τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται πρωῒ, σκοτίας ἔτι οὔσης, εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ βλέπει τὸν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου. Τρέχει οὖν, καὶ ἔρχεται πρὸς Σίμωνα Πέτρον, καὶ πρὸς τὸν ἄλλον Μαθητὴν, ὃν ἐφίλει ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἦραν τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν. Ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ἄλλος Μαθητὴς, καὶ ἤρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον. Ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ ἄλλος Μαθητὴς προέδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου, καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας, βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια· οὐ μέντοι εἰσῆλθεν. Ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον. Τότε οὖν εἰσῆλθε καὶ ὁ ἄλλος Μαθητὴς ὁ ἐλθὼν πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδε, καὶ ἐπίστευσεν· Οὐδέπω γὰρ ᾔδεισαν τὴν Γραφὴν ὅτι δεῖ αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι. Ἀπῆλθον οὖν πάλιν πρὸς ἑαυτοὺς οἱ μαθηταί.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Τήν πρώτη μέρα μετά τό Σάββατο, τό πρωί, κι ἐνῶ ἦταν ἀκόμη σκοτεινά, ἔρχεται ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή στό μνῆμα καί βλέπει τήν πέτρα μετατοπισμένη ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ μνήματος. Τρέχει, λοιπόν, καί πηγαίνει στό Σίμωνα Πέτρο καί στόν ἄλλο μαθητή πού ὁ Ἰησοῦς τόν ἀγαποῦσε, καί τούς λέει: «Πῆραν τόν Κύριο ἀπό τό μνῆμα καί δέν ξέρουμε ποῦ τόν ἔβαλαν». Βγῆκαν τότε ἔξω ὁ Πέτρος κι ὁ ἄλλος μαθητής κι ἔρχονταν στό μνῆμα. Ἔτρεχαν κι οἱ δυό μαζί. Ὁ ἄλλος μαθητής ὅμως ἔτρεξε γρηγορότερα ἀπό τόν Πέτρο κι ἔφτασε πρῶτος στό μνῆμα. Σκύβει μέσα γιά νά δεῖ καί βλέπει τίς πάνινες λουρίδες στό ἔδαφος, δέν μπῆκε ὅμως μέσα. Ἔφτασε μετά κι ὁ Σίμων Πέτρος, πού ἐρχόταν πίσω του, καί μπῆκε μέσα στό μνῆμα. Ἐκεῖ βλέπει στό ἔδαφος τίς πάνινες λουρίδες κάτω, καί τό σουδάριο μέ τό ὁποῖο εἶχαν δέσει τό κεφάλι τοῦ Ἰησοῦ νά μήν εἶναι μαζί μέ τίς λουρίδες, ἀλλά σέ μιά μεριά τυλιγμένο χωριστά. Ἐκείνη τή στιγμή, μπῆκε μέσα κι ὁ ἄλλος μαθητής, πού εἶχε ἔρθει πρῶτος στό μνῆμα, τά εἶδε αὐτά καί πίστεψε. Γιατί, ὥς τότε δέν εἶχαν καταλάβει τή Γραφή, πού λέει ὅτι σύμφωνα μέ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ ὁ Μεσσίας θ’ ἀνασταινόταν ἀπό τούς νεκρούς. Οἱ μαθητές ἔφυγαν τότε καί γύρισαν πάλι στό σπίτι τους.

24-12-2017

Κυριακή προ Χριστού Γεννήσεως

Απόστολος προς Εβρ. (Ιά, 9-10, 32-40)

Πρωτότυπο Κείμενο

Πίστει παρωκτησεν εις την γην της επαγγελίας ως αλλότHριαν , εν σκηναίς κατοικήσας μετά Ισαάκ και Ιακώβτων συγκληρονόμων της επαγγελίας της αυτής εξεδέχετο γαε τους θεμελίους έχουσαν πόλιν, ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός. 32 Και τα έτι λέγω;επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιεφθαέ, Δαυίδ τε και Σαμουήλ και των προφήτων , οι δια πίστεως κατηγωνίσατο βασιλείας , ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός , έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών. άλλοι δε ετυμπανίσθησαν  ου προσδεξάμενοι την απολύρωσιν , ινα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν. Έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον , έτι δε δεσμών και φυλακής. Ελιθάσθησαν, επρίσθησαν ,επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον , περιήλθον εν μηλωταίς , εν αιγείοις δέρμασιν , υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος , ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γής.Και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες δια της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν, του Θεού περί ημών κρειττόν τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι.

Νεοελληνική Απόδοση

Με πίστη εγκαταστάθηκε στη γη που του υποσχέθηκε ο Θεός, ξένος σε άγνωστη χώρα, ζώντας σε σκηνές με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που κι αυτοί ήταν κληρονόμοι της ίδιας υπόσχεσης. Κι αυτό , γιατί περίμενε την πόλη που θα είχε στέρεα θεμέλια και που αρχιτέκτονας και δημιουργός θα ήταν ο Θεός. Χρειάζεται να συνεχίσω; Δεν θα με πάρει ο χρόνος να διηγηθώ για το Γεδεών , το Βαράκ , το Σαμψών , τον Ιεφθάε, το Δαυίδ,, το Σαμουήλ και τους προφήτες. Με την πίστη κατατρόπωσαν την βασιλεία, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή ,έγιναν από αδύνατοι ισχυροί , ανδείχτηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα, γυναίκες ξαναπήραν πίσω στη ζωή τους ανθρώπους τους, κι άλλοι βασανίστηκαν στο θάνατο ,χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν να αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωη. Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν , πριονίστηκαν , πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μάχαιρα, περιπλανήθηκαν ντυμένοι  με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν σε στερήσεις , υπέφεραν καταπιέσεις , θλίψεις και κακουχίες,  κόσμος δεν ήταν άξιος να χει τέτοιους ανθρώπους ,πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά ,σε σπηλιές και σε τρύπες της γης. Όλοι η παραπάνω, παρά την καλή μαρτυρία  της πίστης τους , δεν πήραν ότι τους υποσχέθηκε ο Θεός, ο οποίος είχε προβλέψει καλύτερο για μας , έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς.

Σχολιασμός

Η συγκεκριμένη Κυριακή, η οποία προηγείται των Χριστουγέννων, ονομάζεται Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως και αποτελεί την κορύφωση της προετοιμασίας και τον προάγγελο της μεγάλης εορτής της Γεννήσεως του Χριστού, που κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο είναι «η μητρόπολις» των εορτών, γιατί το γεγονός που εορτάζομε κατ᾿ αυτή είναι η προϋπόθεση όλων των άλλων σταθμών της σωτηρίας μας. Αν δεν γεννιόταν ο Χριστός ούτε θα βαφτιζόταν, ούτε θα δίδασκε και θα θαυματουργούσε, ούτε θα έπασχε και θα ανασταινόταν. Ήδη με τη γέννηση του Χριστού η σωτηρία του γένους μας έχει δυνάμει συντελεσθεί. Η θεία και η ανθρώπινη φύση έχουν ενωθεί εν Χριστώ. Ο Θεός και άνθρωπος Ιησούς Χριστός αποτελεί την ζώσαν εικόνα και την εγγύηση της μελλοντικής εν Χριστώ ανακεφαλαιώσεως των πάντων. Τα αναγνώσματα της ημέρας περιέχουν πολλά εβραϊκά ονόματα, τα οποία αποτελούν μια αλυσίδα με πρώτο κρίκο τον Αδάμ και τελευταίο το δίκαιο Ιωσήφ και σύμφωνα με το συναξάρι της ημέρας, επιτελούμε την μνήμη όλων αυτών, οι οποίοι με τις πράξεις τους ευαρέστησαν το Θεό.

Το αποστολικό μας ανάγνωσμα προέρχεται από την προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Πρόκειται για την περικοπή όπου εξαίρεται η πίστη του Πατριάρχη Αβραάμ, καθώς και άλλων επιφανών ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης.

Η πίστη του Αβραάμ φανερώθηκε όταν τον κάλεσε ο Θεός να εξέλθει από την πατρική του γη και την οικογένειά του και να πάει να κατοικήσει εκεί που θα του υποδείκνυε ο ίδιος ο Θεό. Ο Αβραάμ το δέχτηκε χωρίς καν να ρωτήσει ποιος θα ήταν ο τόπος κατοικίας του και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Με πυξίδα την πίστη και απόλυτη υπακοή, έφυγε από το σπίτι του λαμβάνοντας την υπόσχεση από το Θεό ότι θα αναδείκνυε τον εκλεκτό λαό από το γένος του. (Γεν. 12, 1-3). Με απόλυτη πίστη και εμπιστοσύνη στο Θεό ο Αβραάμ κατοίκησε εκεί όπου του υπέδειξε, χωρίς να θεωρήσει ότι ήταν και πάλι η μόνιμη του κατοικία, αλλά  ανέμενε την εκπλήρωση των επαγγελιών, των υποσχέσεων του Θεού και την έλευση του Μεσσία Ιησού Χριστού στον οποίο ανήκει η ουράνια και αιώνια Ιερουσαλήμ.

Ο Αβραάμ δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη και αποδοχή αυτών που αποκαλύπτει ο Θεός χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα γιατί είχε πάντα την αίσθηση του παρεπίδημου, δηλαδή του περαστικού και του προσωρινού. Η έγνοια του ήταν στην ουράνια πατρίδα, όπου και να πήγαινε αισθανόταν την στοργική αγκαλιά του Θεού και την αγάπη Του, γι αυτό δεν τον ένοιαζε αν θα άλλαζε τον τόπο διαμονής του, το οποίο ήταν ένα από τα πολλά που του ζητήθηκαν να θυσιάσει. Η αποστολική περικοπή αναφέρει στη συνέχεια από τη ροή της Ιεράς Ιστορίας περιστατικά ζώσης και θαυματουργικής πίστεως των ανθρώπων. Η δύναμη της πίστεως υπερβαίνει και νικάει όλους τους πειρασμούς, τους διωγμούς, τις αρρώστιες, τις φυλακίσεις, τους λιθοβολισμούς, τις θλίψεις, τις κακουχίες. Σε όλο λοιπόν το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας γίνεται αναφορά σε μια σειρά γεγονότων πίστεως, με τα οποία οι άνθρωποι τούτοι δίκαια και έμπρακτα αποδείχθηκαν αφοσιωμένοι στο Θεό. Εξαίρεται η πίστη επιφανών ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι υπέμειναν θλίψεις, διωγμούς, στερήσεις και βασανιστήρια για την πίστη τους στον αληθινό Θεό. Οι άνθρωποι αυτοί «Ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γής». Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται ονομαστικά σε μερικούς από αυτούς, όπως στο Γεδεών, τον Σαμψών, το βασιλέα Δαυίδ και άλλους. Μάλιστα αναφέρει ο Παύλος ότι ο κόσμος δεν είναι άξιος να έχει τέτοιους ανθρώπους δίκαιους. Όταν μιλά για «κόσμο» εννοεί τον κόσμο της φθοράς και της πτώσεως.

Οι σύγχρονοι τώρα άνθρωποι οι οποίοι ζούμε σε μιαν εποχή στην οποία όλα είναι όλα πιο εύκολα, δεν κινδυνεύουμε ούτε από εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, δεσμά και φυλακίσεις λιθοβολισμούς, δοκιμασίες, στερήσεις, καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες,  παρά μόνο απολαμβάνουμε τις πλούσιες δωρεές του Θεού, εν τούτοις, δε δείχνουμε αυτή την απόλυτη εμπιστοσύνη την οποία έδειχνε ο Αβραάμ, την αφοσίωση στο Θεό και το θέλημά του, χωρίς να ζητάμε ανταλλάγματα. Αντίθετα γογγύζουμε σε κάθε δοκιμασία, ζητάμε να μάθουμε το γιατί σε όλα όσα μας συμβαίνουν χωρίς να λέμε, ας γίνει το θέλημα Σου, όπως ακριβώς έπραξε ο Αβραάμ.              

24-12-2017

Κυριακή προ Χριστού Γεννήσεως

Ευαγγέλιον κατά Ματθαίου (α΄, 1-25)

Πρωτότυπο κείμενο

 Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού υιού Δαυίδ, υιού Αβραάμ.  Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού,  Ιούδας δε εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά εκ της Θάμαρ, Φαρές δε εγέννησε τον Εσρώμ, Εσρώμ δε εγέννησε τον Αράμ,  Αράμ δε εγέννησε τον Αμιναδάβ, Αμιναδάβ δε εγέννησε τον Ναασσών, Ναασσών δε εγέννησε τον Σαλμών,  Σαλμών δε εγέννησε τον Βοόζ εκ της Ραχάβ, Βοόζ δε εγέννησε τον Ωβήδ εκ της Ρούθ, Ωβήδ δε εγέννησε τον Ιεσσαί,  Ιεσσαί δε εγέννησε τον Δαυίδ τον βασιλέα. Δαυίδ δε ο βασιλεύς εγέννησε τον Σολομώντα εκ της του Ουρίου,  Σολομών δε εγέννησε τον Ροβοάμ, Ροβοάμ δε εγέννησε τον Αβιά, Αβιά δε εγέννησε τον Ασά,  Ασά δε εγέννησε τον Ιωσαφάτ, Ιωσαφάτ δε εγέννησε τον Ιωράμ, Ιωράμ δε εγέννησε τον Οζίαν,  Οζίας δε εγέννησε τον Ιωάθαμ, Ιωάθαμ δε εγέννησε τον Άχαζ, Άχαζ δε εγέννησε τον Εζεκίαν, Εζεκίας δε εγέννησε τον Μανασσή, Μανασσής δε εγέννησε τον Αμών, Αμών δε εγέννησε τον Ιωσίαν,  Ιωσίας δε εγέννησε τον Ιεχονίαν και τους αδελφούς αυτού επί της μετοικεσίας Βαβυλώνος. Μετά δε την μετοικεσίαν Βαβυλώνος Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ, Σαλαθιήλ δε εγέννησε τον Ζοροβάβελ,  Ζοροβάβελ δε εγέννησε τον Αβιούδ, Αβιούδ δε εγέννησε τον Ελιακείμ, Ελιακείμ δε εγέννησε τον Αζώρ, Αζώρ δε εγέννησε τον Σαδώκ, Σαδώκ δε εγέννησε τον Αχείμ, Αχείμ δε εγέννησε τον Ελιούδ, Ελιούδ δε εγέννησε τον Ελεάζαρ, Ελεάζαρ δε εγέννησε τον Ματθάν, Ματθάν δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας, εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός.  Πάσαι ουν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαυίδ γενεαί δεκατέσσαρες, και από Δαυίδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες, και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος εως του Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες. Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ην· μνηστευθείσης γαρ της μητρός αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ, πριν η συνελθείν αυτούς ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου.  Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων αυτήν παραδειγματίσαι, εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν.  Ταύτα δε αυτού ενθυμηθέντος ιδού άγγελος Κυρίου κατ’ όναρ εφάνη αυτώ λέγων· Ιωσήφ υιός Δαυίδ, μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου· το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου. Τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν· αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών.  Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος·  Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστί μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός.  Διεγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου εποίησεν ως προσέταξεν αυτώ ο άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την γυναίκα αυτού,  και ουκ εγίνωσκεν αυτήν εως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν.

Απόδοση

Γενεαλογικός κατάλογος του Ιησού Χριστού, απογόνου του Δαβίδ, ο οποίος ήταν απόγονος του Αβραάμ.  Ο Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, ο Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ, ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιούδα και τους αδελφούς του.  Ο Ιούδας εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά με τη Θάμαρ. Ο Φαρές εγέννησε τον Εσρώμ και ο Εσρώμ τον Αράμ. Ο Αράμ εγέννησε τον Αμιναδάβ, ο Αμιναδάβ τον Ναασσών και ο Ναασσών τον Σαλμών. Ο Σαλμών εγέννησε τον Βοόζ με τη Ραχάβ, ο Βοόζ εγέννησε τον Ωβήδ με τη Ρούθ, ο Ωβήδ εγέννησε τον Ιεσσαί και ο Ιεσσαί εγέννησε τον Δαβίδ το βασιλιά. Ο βασιλιάς Δαβίδ εγέννησε τον Σολομώντα με τη γυναίκα του Ουρία• ο Σολομών εγέννησε τον Ροβοάμ, ο Ροβοάμ τον Αβιά, ο Αβιά τον Ασά• ο Ασά εγέννησε τον Ιωσαφάτ, ο Ιωσαφάτ τον Ιωράμ, ο Ιωράμ τον Οζία• ο Οζίας εγέννησε τον Ιωάθαμ, ο Ιωάθαμ τον Άχαζ, ο Άχαζ τον Εζεκία• ο Εζεκίας εγέννησε τον Μανασσή, ο Μανασσής τον Αμών, ο Αμών τον Ιωσία• ο Ιωσίας εγέννησε τον Ιεχονία και τους αδελφούς του την εποχή της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα. Μετά την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, ο Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ, ο δε Σαλαθιήλ εγέννησε τονΖοροβάβελ• ο Ζοροβάβελ εγέννησε τον Αβιούδ, ο Αβιούδ τον Ελιακίμ, ο Ελιακίμ τον Αζώρ• ο Αζώρ εγέννησε τον Σαδώκ, ο Σαδώκ τον Αχίμ και ο Αχίμ τον Ελιούδ• ο Ελιούδ εγέννησε τον Ελεάζαρ, ο Ελεάζαρ τον Ματθάν, ο Ματθάν τον Ιακώβ, και ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιωσήφ τον άντρα της Μαρίας. Από τη Μαρία γεννήθηκε ο Ιησούς, ο λεγόμενος Χριστός. Από τον Αβραάμ ως τον Δαβίδ μεσολαβούν δεκατέσσερις γενιές• το ίδιο κι από τον Δαβίδ ως την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, καθώς κι από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα ως το Χριστό. Η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε ως εξής: Η μητέρα του, η Μαρία, αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ.  Προτού όμως συνευρεθούν, έμεινε έγκυος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ο μνηστήρας της ο Ιωσήφ, επειδή ήταν ευσεβής και δεν ήθελε να τη διαπομπεύσει,  αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα, χωρίς την επίσημη διαδικασία. Όταν  όμως κατέληξε σ΄ αυτή τη σκέψη, του εμφανίστηκε στον ύπνο του ένας άγγελος  σταλμένος από τον Θεό και του είπε: «Ιωσήφ, απόγονε του Δαβίδ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει γιο, και θα του δώσεις το όνομα  Ιησούς, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους». Με όλα αυτά που έγιναν, εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης: Να, η  παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο, και θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ, που σημαίνει, ο Θεός είναι μαζί μας. Όταν ξύπνησε ο Ιωσήφ, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου και πήρε στο σπίτι του τη Μαρία τη  γυναίκα του. Και δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της• ωσότου γέννησε το γιο της  τον πρωτότοκο και του έδωσε το όνομα Ιησούς.

Η γενεαλογία και η Γέννηση του Ιησού Χριστού

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής πριν από τη μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων είναι παρμένο από την αρχή του ευαγγελίου του Ευαγγελιστή Ματθαίου και αναφέρεται στη γενεαλογία του Ιησού Χριστού και στη συνέχεια στην Οικονομία του Θεού για την εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου γέννησή Του. Η χρησιμοποίηση των γενεαλογιών κατά την εποχή των ιερών Ευαγγελιστών ήταν σύνηθες φαινόμενο. Στην παρούσα περίπτωση ο Ευαγγελιστής Ματθαίος δεν παραμένει σε μια απλή παράθεση της γενεαλογίας του Ιησού Χριστού, αλλά δίδει σε αυτήν θεολογική διάσταση.

Μέσα από την απαρίθμηση όλων αυτών των ονομάτων, που αποτελούν τον κατάλογο των προπατόρων του Ιησού Χριστού, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος καταδεικνύει, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι όντως ένα υπαρκτό πρόσωπο της ιστορίας. Έτσι δίδει μιαν απάντηση σε όλους εκείνους που κατά καιρούς αμφισβήτησαν ή ακόμα και σήμερα αμφισβητούν την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού. Επιπλέον μέσα από τη διήγηση ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι ο Ιησούς Χριστός είναι όντως «υιός του Δαβίδ». Σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Θεού, όπως αυτές φαίνονται μέσα στις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, η σωτηρία του κόσμου θα προερχόταν «εκ σπέρματος Δαυίδ». Σε τελική ανάλυση η Γέννηση του Ιησού Χριστού αποτελεί την κατάληξη του προαιώνιου σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία και τη λύτρωση του κόσμου.

Μετά την παράθεση της γενεαλογίας, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας αναφέρει σε συντομία τα γεγονότα σχετικά με τη γέννηση του Ιησού Χριστού. Όταν ο Ιωσήφ ο μνήστωρ αντιλήφθηκε ότι η Παναγία, ήταν έγκυος, βασανιζόμενος από λογισμούς και σκέψεις, σκέφτηκε κρυφά να τη διώξει σε τόπο μακρινό. Τις αμφιβολίες του Ιωσήφ διαλύει άγγελος Κυρίου, που παρουσιάστηκε σ’ αυτόν και του είπε, ότι το παιδί που κυοφορεί η Μαρία είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και ότι το αγόρι που θα γεννηθεί είναι εκείνος που θα φέρει τη σωτηρία στον κόσμο. Έτσι ο Ιωσήφ παρέμεινε με τη Μαρία και στη συνέχεια γεννήθηκε το παιδί και το ονόμασαν Ιησούν, σύμφωνα με την εντολή του Αγγέλου.

Στη συνέχεια ο Ευαγγελιστής Ματθαίος τονίζει ότι: «Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος· Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστί μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός». Η ενανθρώπηση δηλαδή του Ιησού Χριστού δε σηματοδοτεί απλά τη λύτρωση του ανθρώπου από την αμαρτία, αλλά την παρουσία του ίδιου του Θεού ανάμεσά μας. Η γέννηση του Ιησού Χριστού και η επί γης δράση Του δεν αποτελεί απλά την απαρχή της αποκατάστασης της ανυπακοής των πρωτοπλάστων, αλλά και την καταλλαγή του ανθρώπου με τον Θεό, τη δυνατότητα δηλαδή της κοινωνίας και πάλι του ανθρώπου με το Θεό.

Στο σημείο αυτό έχουμε την εκπλήρωση της μεσσιανικής προφητείας του προφήτη Ησαΐα, ότι δηλαδή η γέννηση του Μεσσία Χριστού θα γίνει από γυναίκα Παρθένο. Η εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης δε σημαίνει σε καμία περίπτωση τη δέσμευση του Θεού απέναντι στους ανθρώπους, αλλά αποτελεί ερμηνεία των θαυμαστών γεγονότων που επιτελούνται στον κόσμο και φανερώνουν την παρέμβαση του Θεού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος δίδει ιδιαίτερη σημασία στο ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε «εκ Πνεύματος Αγίου» και «εκ της Παρθένου Μαρίας», γεγονός που αποτελούσε αδιαμφισβήτητη πίστη και διδασκαλία της Αποστολικής Εκκλησίας. Προχωρεί μάλιστα και στη θεολογική θεμελίωση του γεγονότος αυτού, αναφέροντας την παρέμβαση του αγγέλου του Θεού προς τον Ιωσήφ, ότι ο Ιησούς Χριστός σαρκώθηκε στη μήτρα της Θεοτόκου «εκ Πνεύματος Αγίου», αλλά και την προφητεία του Ησαΐα, ότι θα γεννηθεί από γυναίκα Παρθένο.

Σημαντική είναι εξάλλου και η παρουσία του Ιωσήφ του μνήστορος. Η χρήση του όρου «άνδρας Μαρίας» προκάλεσε πολλές θεολογικές συζητήσεις και έδωσε τροφή σε αιρετικούς κύκλους, που αρνούνται την παρθενία της Θεοτόκου. Σύμφωνα όμως με τις Γραφές αλλά και το Εβραϊκό δίκαιο ο μνηστήρας αποκαλείται και άνδρας, διότι, παρά το ότι δεν έχει οποιανδήποτε σαρκική σχέση με τη μνηστή του, εντούτοις έχει όλα τα νομικά δικαιώματα, όπως ακριβώς και ο σύζυγος. Κατέχει τη θέση του αρχηγού της οικογένειας και μπορεί να εφαρμόσει το νόμο της τιμωρίας της γυναίκας, όταν διαπιστώσει παράπτωμα, ή να εκδώσει το λεγόμενο «αποστάσιον», δηλαδή να δώσει διαζύγιο στη μνηστή του. Ο Ιωσήφ καθώς ήταν δίκαιος και ευσεβής άνθρωπος, όταν διαπίστωσε, ότι η Μαρία ήταν έγκυος σκεφτόταν να εφαρμόσει τον Ιουδαϊκό νόμο και να εκδώσει το «αποστάσιον». Τις αμφιβολίες του όμως διαλύει ο άγγελος του Θεού, ο οποίος τον πληροφορεί για την αλήθεια της εγκυμοσύνης της Παρθένου Μαρίας. Παρά το γεγονός ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν ο φυσικός πατέρας του Ιησού Χριστού, μετά την παρέμβαση του αγγέλου θέτει ο ίδιος τον εαυτό του στην υπηρεσία του σχεδίου του Θεού και καθίσταται ο θετός πατέρας του Ιησού Χριστού, μεταβιβάζοντάς του έτσι όλα τα νόμιμα δικαιώματα, να ανήκει δηλαδή και εκείνος στο γενεαλογικό δένδρο του Δαβίδ. Κατά τον τρόπο αυτό φανερώνεται για άλλη μία φορά η άκρα συγκατάβαση του Θεού, να υποτάσσεται δηλαδή στους ανθρώπινους νόμους με σκοπό τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. 

Η παρέμβαση αυτή του αγγέλου του Θεού, εκτός από την αποκάλυψη προς τον Ιωσήφ για το «εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου», περιγράφει και τον σκοπό της γέννησης του Ιησού Χριστού, «αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». Αυτός είναι ο σκοπός της ενανθρώπησης του Ιησού Χριστού, η σωτηρία των ανθρώπων και η λύτρωσή τους από τη δουλεία της αμαρτίας. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αναμενόμενος ανά τους αιώνας Μεσσίας, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου. Ο άνθρωπος μετά την πτώση και αποστασία του από τον Θεό, αναπόφευκτα υποδουλώθηκε στην αμαρτία, στη φθορά και στον θάνατο. Η λύτρωση και σωτηρία του δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί με ανθρώπινες δυνάμεις. Αυτό λοιπόν που ήταν ακατόρθωτο για τον άνθρωπο, προσφέρεται τώρα από τον γεννηθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Η Γέννηση του Ιησού Χριστού, εκτός από ιστορικό γεγονός αποτελεί «το μέγα της ευσεβείας μυστήριον» (Τιμ.Α΄.3,16), το γεγονός δηλαδή ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο. Έτσι ο άνθρωπος αποκτά και πάλιν τη δυνατότητα της κοινωνίας με τον Θεό και της επιστροφής του στο «αρχαίον κάλλος», στην ωραιότητα και μακαριότητα του παραδείσου, τον οποίο απώλεσε, ένεκα της παρακοής στο θέλημα του Θεού. Αυτήν την ελπίδα και αισιοδοξία δίδει η Γέννηση του Ιησού Χριστού στο σύγχρονο κόσμο. Η καταλλαγή που επιφέρει η Γέννηση του Υιού του Θεού στον κόσμο μας, δεν αφορά μόνο τη σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό, αλλά και τη σχέση του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του. Ο καθένας μας οφείλει να βλέπει τον συνάνθρωπό του σαν αδελφό του, για τον οποίο επίσης γεννήθηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Υιός του Θεού. 

17-12-2017

ΕΩΘΙΝΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν (κδ΄, 36-53)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἐκ νεκρῶν ἔστη ἐν μέσῳ τῶν Μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν. Πτοηθέντες δὲ καὶ ἔμφοβοι γενόμενοι ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τί τεταραγμένοι ἐστέ, καὶ διατί διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγώ εἰμι· ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε· ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει, καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα. Καὶ τοῦτο εἰπὼν, ἐπέδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. Ἔτι δὲ ἀπιστούντων αὐτῶν ἀπὸ τῆς χαρᾶς, καὶ θαυμαζόντων, εἶπεν αὐτοῖς· Ἔχετέ τι βρώσιμον ἐνθάδε; Οἱ δὲ ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος, καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου. Καὶ λαβὼν ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν. Εἶπε δὲ αὐτοῖς· Οὗτοι οἱ λόγοι οὓς ἐλάλησα πρὸς ὑμᾶς, ἔτι ὢν σὺν ὑμῖν, ὅτι δεῖ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Μωσέως καὶ Προφήταις καὶ Ψαλμοῖς περὶ ἐμοῦ. Τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν, τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς· καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὅτι οὕτω γέγραπται, καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν, καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν, καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἀρξάμενον ἀπὸ Ἱερουσαλήμ. Ὑμεῖς δέ ἐστε μάρτυρες τούτων. Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός μου ἐφ᾿ ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλὴμ, ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους. Ἐξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ, εὐλόγησεν αὐτούς. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς, διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν, καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν, ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης. Καὶ ἦσαν διαπαντὸς ἐν τῷ Ἱερῷ, αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν. Ἀμήν.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Ἐκεῖνο τόν καιρό, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς, στάθηκε ἀνάμεσα στούς μαθητές του καί τούς λέει: «Εἰρήνη σ’ ἐσᾶς!» Αὐτοί ἀπό τήν ταραχή καί τό φόβο τους νόμιζαν ὅτι ἔβλεπαν φάντασμα. Ἐκεῖνος τούς εἶπε: «Γιατί εἶστε τρομαγμένοι καί γιατί γεννιοῦνται στήν καρδιά σας ἀμφιβολίες; Κοιτάξτε τά χέρια μου καί τά πόδια μου, γιά νά βεβαιωθεῖτε ὅτι εἶμαι ἐγώ ὁ ἴδιος. Ψηλαφίστε με καί δεῖτε· ἕνα φάντασμα δέν ἔχει σάρκα καί ὀστᾶ, ὅπως βλέπετε ἐμένα νά ἔχω». Καί λέγοντας αὐτά τούς ἔδειξε τά χέρια καί τά πόδια του. Αὐτοί ἀπό τή χαρά καί τήν ἔκπληξή τους δέν πίστευαν στά μάτια τους· τούς ρώτησε τότε ὁ Ἰησοῦς: «Ἔχετε τίποτε φαγώσιμο;» Τοῦ ἔδωσαν τότε ἕνα κομμάτι ψητό ψάρι καί ἕνα κομμάτι κηρύθρα μέ μέλι. Τά πῆρε καί τά ἔφαγε μπροστά τους. Ὕστερα τούς εἶπε: «Αὐτά ἐννοοῦσα μέ τά λόγια πού σᾶς ἔλεγα ὅταν ἤμουν ἀκόμη μαζί σας, ὅτι δηλαδή πρέπει νά ἐκπληρωθοῦν ὅλα ὅσα εἶναι γραμμένα γιά μένα στό νόμο τοῦ Μωυσῆ, στούς προφῆτες καί στούς Ψαλμούς». Τότε τούς φώτισε τό νοῦ, γιά νά καταλαβαίνουν τίς Γραφές, καί τούς εἶπε: «Οἱ Γραφές λένε ὅτι ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει, καί ἔτσι ἔπρεπε νά πάθει ὁ Μεσσίας, ν’ ἀναστηθεῖ ἀπό τούς νεκρούς τήν τρίτη μέρα καί νά κηρυχθεῖ στό ὄνομά του μετάνοια καί ἄφεση ἁμαρτιῶν σ’ ὅλα τα ἔθνη, ἀρχίζοντας ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ. Ἐσεῖς εἶστε μάρτυρες ὅλων αὐτῶν. Κι ἐγώ θά σᾶς στείλω αὐτό πού σᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Πατέρας μου. Ἐσεῖς καθίστε στήν Ἱερουσαλήμ ὡσότου ὁ Θεός σᾶς ὁπλίσει μέ τή δύναμή του». Κατόπιν τούς ὁδήγησε ἔξω ἀπό τήν πόλη ὥς τή Βηθανία, σήκωσε τά χέρια του καί τούς εὐλόγησε. Καθώς τούς εὐλογοῦσε, ἄρχισε ν’ ἀπομακρύνεται ἀπ’ αὐτούς καί ν’ ἀνεβαίνει στόν οὐρανό. Αὐτοί τότε τόν προσκύνησαν καί γύρισαν στήν Ἱερουσαλήμ μέ μεγάλη χαρά, κι ἔμεναν συνεχῶς στό ναό ὑμνολογώντας καί δοξολογώντας τό Θεό. Ἀμήν

17-12-2017

Κυριακή των Προπατόρων

Απόστολος προς Κολ. (γ΄, 4 – 11)

Πρωτότυπο Κείμενο

Όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών,τότε ημείς συν αυτώ φανερωθήσεσθε εν δόξη. Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επι της γής, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν , ητίς εστίν ειδωλολατρία, δι α έρχεται η οργή του Θεού επι τους υιούς της απειθείας, εν οις και υμείς περιεπατήσατε ποτε, ότε εζήτε εν αυτοίς˙νυνί δε απόθεσθε και υμείς τα πάντα, οργήν θυμόν , κακίαν ,βλασφημίαν , αισχρολογίαν εκ του στόματος υμών˙μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, απεκδυσάμενοι τον παλαιόν άνθρωπον συν ταις πράξεσιν αυτού και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ΄ εικόνα του κτίσαντος αυτόν , όπου ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος,περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος,ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Όταν ο Χριστός, που είναι η αληθινή ζωή μας, φανερωθεί , τότε κι εσείς, στην παρουσία του, θα φανερωθείτε μαζί του δοξασμένοι. Απονεκρώστε, λοιπόν , ότι σας συνδέει με το αμαρτωλό παρελθόν: Την πορνεία, την ηθική ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία. Για όλα αυτά θα πέσει οργή του Θεού πάνω σ΄ εκείνους που δεν θέλουν να πιστέψουν. Σ΄ αυτούς ανήκατε άλλοτε κι εσείς , όταν αυτά τα πάθη δυνάστευαν τη ζωή σας. Τώρα όμως πετάξτε τα όλα αυτά από πάνω σας :την οργή , το θυμό, την πονηρία, την κακολογία και την αισχρολογία. Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλον, αφού βγάλατε από πάνω σας τον παλαιό αμαρτωλό εαυτό σας με τις συνήθειες του, και ντυθήκατε τον καινούριο άνθρωπο , που ανανεώνεται συνεχώς σύμφωνα με την εικόνα του δημιουργού του, ώστε με τη νέα ζωή του να φτάσει στην τέλεια γνώση του Θεού. Σ΄ αυτή τη νέα κατάσταση δεν υπάρχουν πια εθνικοί και Ιουδαίοι, περιτμημένοι κι απερίτμητοι, βάρβαροι, Σκύθες, δούλοι, ελεύθεροι˙του Χριστού είναι όλα και ο Χριστός είναι σε όλα.

Σχολιασμός

Το γεγονός της θείας Ενανθρωπήσεως αποτελεί τον πιο μεγάλο σταθμό Θείας Οικονομίας. Είναι κορύφωση του σχεδίου της Θείας Οικονομίας. Η γέννηση του Θεανθρώπου υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική και προκαλεί το θαυμασμό και τη δοξολογία των ανθρώπων. Τα Χριστούγεννα μαζί με την εορτή του Πάσχα αποτελούν τους δύο μεγάλους πόλους γύρω από τους οποίους στρέφεται το λειτουργικό έτος. Το Πάσχα είναι το κέντρο και το θεμέλιο των κινητών και τα Χριστούγεννα η κορωνίδα των ακινήτων εορτών. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ονομάζει την εορτή των Χριστουγέννων μητρόπολη των εορτών.

Η προπαρασκευαστική Κυριακή πριν απο τα Χριστούγεννα αρχικά ήταν μία, αργότερα όμως διαιρέθηκε σε δυο, την Κυριακή των Προπατόρων και την Κυριακή προ της Χριστού γεννήσεως. Η Κυριακή των προπατόρων έχει σκοπό να προβάλει και να τιμήσει τούς κατά σάρκα προγόνους του Χριστού. Ιδιαίτερη δε τιμή αποδίδεται στον πατριάρχη Αβραάμ.

Γιατί όμως έχει επιλεγεί απο την Εκκλησία μας η συγκεκριμένη αποστολική περικοπή για την Κυριακή των Προπατόρων; Διότι το περιεχόμενο της περικοπής ταιριάζει άριστα με τους στόχους της προεόρτιας αυτής περιόδου, την πνευματική προετοιμασία δηλαδή των πιστών για την ερχόμενη μεγάλη γιορτή. Η στιγμή της εισόδου και πλήρους μετοχής μας στη θεία ζωή είναι η «φανέρωση» του Χριστού, δηλαδή η δεύτερη και ένδοξη παρουσία του.

Ας εξετάσουμε όμως με συντομία το περιεχόμενο και το νόημα του αποστολικού αναγνώσματος. Όταν θα φανερωθεί ο Χριστός, κατά τη Δευτέρα και ένδοξη Παρουσία Του, όπως ο θείος Απόστολος Παύλος αναφέρει, τότε κι εμείς θα φανερωθούμε μαζί του (στίχος 4). Πως θα φανερωθούμε; «Εν δόξη», απαντά ο Απόστολος. Θα μετέχουμε και εμείς της δόξης του Χριστού. Μάλιστα ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει το Χριστό ως τη «ζωή ημών». Ο Χριστός είναι η ζωή των πιστών, είναι ο Ζωοδότης Κύριος. Έδωσε ζωή στα σύμπαντα και στους πρωτοπλάστους και με την Ενανθρώπιση Του αναγέννησε και ζωοποίησε τον πεπτωκότα άνθρωπο.

Η είσοδος των πιστών στην Εκκλησία με το βάπτισμα τους σημαίνει, ότι πέθαναν μαζί με τον Χριστό και αναστήθηκαν μαζί του, έχοντας την κλήση και τη χαρισματική δυνατότητα να ζήσουν μια νέα ζωή. Θεμελιώδες γνώρισμα αυτής της ζωής είναι η νέκρωση των διαφόρων παθών. Ως εκ τούτου ο Απόστολος των εθνών συνιστά τη νέκρωση «των μελών των επί της γης». Κάτω από τη διατύπωση αυτή του Παύλου οφείλουμε να εννοήσουμε είτε τα μέλη του σώματος, όταν αυτά μεταβάλλονται σε όργανα του παλαιού – πεπτωκότος ανθρώπου και των εμπαθών επιθυμιών του, είτε τα αμαρτήματα που ο άνθρωπος ενεργεί μέσω των μελών του και τα οποία ονομάζει «επί της γης».

Για να γίνει αυτό σαφέστερο ο Απόστολος προχωρεί στην απαρίθμηση πέντε συγκεκριμένων αμαρτημάτων, πού σχετίζονται με το ανθρώπινο σώμα. Σαν πρώτο αμάρτημα της σαρκός ο Παύλος αναφέρει την «πορνεία». Σαν δεύτερο αναφέρει την «ακαθαρσία», που και αλλού αναφέρεται μαζί με την πορνεία. Η πορνεία και η ακαθαρσία είναι η ηθική ρυπαρότητα. Εννοούνται βασικά εδώ τα πάθη και αμαρτήματα της σαρκός. Ο Μ. Βασίλειος μάλιστα παρατηρεί πως τα διάφορα είδη των σαρκικών παθών τα δίδαξαν στους ανθρώπους οι δαίμονες. Το τρίτο αμάρτημα στη σειρά είναι το «πάθος» . Σύμφωνα με τον Ευθύμιο Ζιγαβηνό ως «πάθος» θα πρέπει να εννοήσουμε την αμαρτία γενικότερα. Ακολουθεί η «κακή επιθυμία», που είναι ό,τι ενσπείρει στην καρδιά του ανθρώπου η ελκτική δύναμη της αμαρτίας. Ως τελευταία αμαρτωλή εκδήλωση μνημονεύεται η «πλεονεξία», η οποία και χαρακτηρίζεται σαν ειδωλολατρία. Πλεονεξία είναι η άμετρη και ασυγκράτητη προσκόλληση της καρδιάς του άνθρωπου στα υλικά αγαθά του παρόντος κόσμου. Η υπέρμετρη και άλογη αγάπη και προσκόλληση του ανθρώπου στο χρήμα και τα υλικά αγαθά, αποτελεί ουσιαστικά μια μορφή ειδωλολατρίας. Αυτό επισημαίνει και αποδέχεται σύμπασα η Πατερική παράδοση και γραμματεία.

Για τα αμαρτήματα που προανέφερε, στην συνέχεια ο Παύλος διδάσκει ότι προκαλούν την οργή του Θεού (στίχος 6). Οι «υιοί της απειθείας», στους οποίους έρχεται η θεία οργή, είναι εκείνοι πού καταδυναστεύονται από τα πάθη που μνημόνευσε στον στίχο 5. Τους ονομάζει δε «υιούς της απειθείας» επειδή παραγκωνίζουν και παραγνωρίζουν, ενώ γνωρίζουν τις εντολές του Θεού. Δεν αμαρτάνουν απο άγνοια, αλλά ηθελημένα. Η οργή του Θεού, που υπενθυμίζει ο Απόστολος και σε άλλες περιπτώσεις, είναι «μέλλουσα». Ωστόσο, πολλές φορές η οργή του Θεού ξεσπά και κατά τον παρόντα αιώνα. Η σαρκολατρεία καταστρέφει ολόκληρους λαούς. Ας θυμηθούμε εδώ απο την Γραφή τον κατακλυσμό επί εποχής του Νώε και τα Σόδομα και τα Γόμορα, τα οποία ο Θεός κατέστρεψε. Ουσιαστικά οι ίδιοι οι άνθρωποι αυτοκαταστρέφονται, αφού απομακρύνονται απο την όντως Ζωή, δηλαδή το Θεό. Αφήνουν τα πάθη να γίνουν για αυτούς δεύτερη φύση, δίνοντας έτσι δικαιώματα στο διάβολο. Αναφέραμε τον κατακλυσμό του Νώε και τα Σόδομα και τα Γόμορα, όπου η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Όταν όμως υπάρχουν περιθώρια για αλλαγή πορείας, δηλαδή για μετάνοια, τότε έρχεται η οργή του Θεού ως αφύπνιση, για να τους ξυπνήσει από τον λήθαργο της αμαρτίας και να τους οδηγήσει σε μετάνοια. Στο στίχο 7 ο Παύλος υπενθυμίζει στους Κολοσσαείς ότι κι αυτοί παλαιότερα, όταν ακόμη άνηκαν στην τάξη, των εθνικών και δεν είχαν πιστέψει στον Χριστό, ζούσαν υποταγμένοι στα αμαρτήματα πού προανέφερε. Τώρα όμως οι Κολοσσαείς κλήθηκαν απο το Θεό να ζήσουν μια νέα ζωή, η οποία συνίσταται στην απαλλαγή απο την τυρρανία των παθών και της αμαρτίας.

Στον στίχο 5 ο Απόστολος συνέστησε την απαλλαγή από δύο ιδιαίτερα τυραννικά πά¬θη: την επιθυμία της σαρκός και την επιθυμία του πλούτου. Στον στίχο 8 έρχεται να υποδείξει την αποφυγή και άλλων αμαρτημάτων. Οι Κολοσσαείς προτρέπονται να πετάξουν από πάνω τους «τα πάντα», τα πάθη δηλαδή που στη συνέχεια απαριθμούνται. Πρόκειται για μια νέα πεντάδα αμαρτημάτων. Το πρώτο που αναφέρει ο Παύλος είναι η οργή. Ανάλογο πάθος είναι και ο θυμός, που ο άγιος Νείλος ονομάζει «κίνησιν δαιμονιώδη». «Κακία» είναι η μνησι¬κακία, πάθος σκοτεινό που δηλητηριάζει την καρδιά. Η «βλα¬σφημία», σημαίνει την κακολογία, τις λοιδορίες και τις ύβρεις εναντίων εκείνου που τυχόν λύπησε ή έβλαψε κάποιον. Τελευταίο αμάρτημα αναφέρεται η «αισχρολογία», δηλαδή οι άσεμνοι και αισχροί λόγοι.

Ένα άλλο αμάρτημα, του όποιου την αποφυγή παραγ¬γέλλει στη συνέχεια ο Απόστολος (στίχος 9), είναι το ψεύδος «εις αλλήλους». Το ψεύδος αναιρεί την αγάπη και κλονίζει την εμπιστοσύνη που αποτελούν τη συνεκτική δύναμη, η οποία συνενώνει τα μελή της Εκκλησίας μεταξύ τους. Γενικά ο απόστολος Παύλος μας καλεί να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας. Η «απέκδυση» του παλαιού και η «ένδυση» του νέου ανθρώπου (στίχος 10) εκ μέρους του Χριστιανού – ένα θαυμαστό γεγονός πού συντελείται κατά την ώρα του βαπτίσματος του – δεν του επιτρέπει να υποπίπτει στο αμάρτημα του ψεύδους. «Παλαιός άνθρωπος», πού μαζί με τις πράξεις του ο Χριστιανός απεκδύεται κατά την ώρα του βαπτίσματος του, είναι ο άνθρωπος πού βρίσκεται υπό το κράτος αμαρτίας. «Νέος άνθρωπος» είναι εκείνος πού αναγεν¬νήθηκε με το βάπτισμα του Χριστού και ανεδείχθη καινούργια ύπαρξη. Ο «νέος άνθρωπος» ανανεώνεται συνεχώς «κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν». Η διατύπωση αυτή του Παύλου, φαίνεται να υπαινίσσε¬ται το Γεν. 1, 26, οπού περιγράφεται η αρχική δημιουργία του ανθρώπου «κατ’ εικόνα Θεού». Ο «κτίσας» είναι ο Θεός, ο Δημιουργός των πάντων. Η απέκδυση του παλαιού ανθρώπου και η ένδυση του νέου, δεν γίνεται μόνο στο Βάπτισμα. Πρέπει να γίνεται συνεχώς στη διάρκεια της ζωής μας. Καλούμαστε ως χριστιανοί να απαλλαγούμε απο την αμαρτία μέσω της άσκησης και κυρίως με το μυστήριο της Μετανοίας, που είναι το «δεύτερο Βάπτισμα».

Οι εν Χριστώ αναγεννημένοι άνθρωποι αποτελούν τη νέα ανθρωπότητα που είναι η Εκκλησία, μέσα στην οποία καταργείται κάθε είδους εγκόσμια διάκριση, πού είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, και εγκαθιδρύεται μια καινούργια ενότητα πού πηγάζει από τον Χριστό. Στη νέα κατάσταση του εν Χριστό ανθρώπου «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (στίχος 11). Οι διακρίσεις πού καταργούνται στην νέα πραγματικότητα, που είναι η Εκκλησία του Χριστού είναι οι εξής: α) Εθνικότητας ή φυλής: Παύει να υπάρχει η οξεία διάκριση μεταξύ Ιου¬δαίου και Έλληνα. β) Θρησκευτικές: Καταργείται ή διάκριση μεταξύ περιτμημένων και απερίτμητων. γ) Πολιτιστικές και μορφωτικές: «βάρβαροι» ονομάζονταν εκείνοι που δεν μιλούσαν την ελληνική γλώσσα. Οι «Σκύθες» εθεωρούντο ως το κατ’ εξοχήν απαίδευτο και βάρβαρο έθνος. δ) Κοινωνικές: Μέσα στην Εκκλησία παύει να ισχύει και η διάκριση μεταξύ «δούλων» και «ελευθέρων». «Αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός»: πηγή ενότητας για τους Χριστιανούς είναι ο Χριστός. Εν Χριστώ καταργείται κάθε είδους διάκριση.

«Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης…», μας προτρέπει ο θείος Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Μας καλεί να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο με τα πάθη του και να ενδυθούμε το νέο. Ένας καινούργιος άνθρωπος λοιπόν! Άνθρωπος θεοειδής και χριστοειδής. Αυτό ακριβώς είναι το όραμα του Χριστιανισμού, που κάνει πραγματικότητα η χάρη του Χριστού μέσα στο μεγάλο εργαστήρι της αγιότητας, την Εκκλησία. Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο. Γι’ αυτό σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Γι’ αυτό ίδρυσε την Εκκλησία του. Γι’ αυτό μας έστειλε το Άγιο Πνεύμα, το οποίο «όλον συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας» και μας αγιάζει απο την παρούσα ζωή.

17-12-2017

Κυριακή ΙΑ’ Λουκά

(Των Προπατόρων)

Ευαγγέλιον κατά Λουκ. (ιδ’ 16 – 24)

Πρωτότυπο κείμενο

Eίπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην· Ανθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα, και εκάλεσε πολλούς· και απέστειλε τον δούλον αυτού τη ώρα του δείπνου ειπείν τοις κεκλημένοις· έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμά εστί πάντα. Και ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες. Ο πρώτος είπεν αυτώ· Αγρόν ηγόρασα, και έχω ανάγκην εξελθείν και ιδείν αυτόν· ερωτώ σε, έχε με παρητημένον. Και έτερος είπε· Ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά· ερωτώ σε, έχε με παρητημένον. Και έτερος είπε· γυναίκα έγημα, και δια τούτο ου δύναμαι ελθείν. Και παραγενόμενος ο δούλος εκείνος απήγγειλε τω κυρίω αυτού ταύτα. Τότε οργισθείς ο οικοδεσπότης, είπε τω δούλω αυτού· Έξελθε ταχέως εις τας πλατείας και ρύμας της πόλεως, και τους πτωχούς και αναπήρους και χωλούς και τυφλούς εισάγαγε ώδε. Και είπεν ο δούλος· Κύριε, γέγονεν ως επέταξας, και έτι τόπος εστί. Και είπεν ο κύριος προς τον δούλον· Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον εισελθείν, ίνα γεμισθή ο οίκός μου. Λεγω γαρ υμίν ότι ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου. Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί.

Νεοελληνική Απόδοση

Είπε ο Κύριος «Ένας άνθρωπος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα. Τότε άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να βρίσκουν δικαιολογίες: Ο πρώτος του είπε: έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένον. Άλλος του είπε: έχω αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ, δικαιολόγησέ με. Κι ένας άλλος του είπε: είμαι νιόπαντρος και γι΄ αυτό δεν μπορώ να έρθω. Γύρισε ο δούλος εκείνος και τα είπε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργισμένος είπε στο δούλο του: πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης και φέρε μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς. Όταν γύρισε ο δούλος του είπε: κύριε, αυτό που πρόσταξες έγινε και υπάρχει ακόμη χώρος. Είπε πάλι ο κύριος στο δούλο: πήγαινε έξω από την πόλη στους δρόμους και στα μονοπάτια κι ανάγκασέ τους να έρθουν, για να γεμίσει το σπίτι μου· γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου. Γιατί, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί».

Σχολιασμός

To σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι παρμένο από το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο και πιο συγκεκριμένα από το δέκατο τέταρτο κεφάλαιο οι στίχοι δέκα έξι μέχρι και είκοσι τέσσερα. Η παραβολή αυτή είναι γνώστη στους περισσοτέρους ως η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου και αποτελεί μια από τις πλέον σημαντικές παραβολές του Χριστού. Μέσα από αυτήν τίθεται άμεσα ο προβληματισμός περί της βασιλείας του Θεού η οποία πραγματώνεται στο πρόσωπο του Χριστού και φέρνει τον άνθρωπο ενώπιον της ευθύνης που έχει για να απαντήσει θετικά ή αρνητικά στο κάλεσμα του Θεού.

Ξεκινώντας ο Κύριος την παραβολή μας λέει για κάποιον άνθρωπο πλούσιο κατά πάσα πιθανότητα αφού είχε διάφορους δούλους υπό την επίβλεψη του, οποίος συγκάλεσε ένα μεγάλο δείπνο στο οποίο προσκάλεσε πολύ κόσμο. Όταν απέστειλε κάποιο δούλο για να ενημερώσει τους καλεσμένους ότι το δείπνο ήταν έτοιμο για να προσέλθουν να δειπνήσουν, ο ένας μετά τον άλλο προέβαλλαν δικαιολογίες για τη μη παρουσία τους σε αυτό. Ένας εξ΄ αυτόν είπε ότι αγόρασε χωράφι και θα πήγαινε να το ελέγξει για να είναι σίγουρος ότι δεν εξαπατήθηκε . Άλλος αγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια και αυτός θα πήγαινε να τα δοκιμάσει μήπως και δεν είναι καλά για την εργασία που τα ήθελε. Ένας άλλος δικαιολογήθηκε από το γεγονός ότι ήταν νιόπαντρος και δεν μπορούσε να εγκαταλείψει την συζυγική εστία. Αφήνοντας πίσω τις διάφορες οικογενειακές υποχρεώσεις που είχε. Μαθαίνοντας όλα αυτά ο οικοδεσπότης εξοργίστηκε και απέστειλε τον δούλο του στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης για να μαζέψει τους φτωχούς ,τους αναπήρους, τους τυφλούς και τους κουτσούς. Ακολουθώντας αυτή την εντολή του κυρίου του πηγαίνει και μαζεύει όλους αυτούς αλλά πάλι δεν γεμίζει το τραπέζι ,δεν πληρούνται όλες οι θέσεις του δείπνου υπήρχαν ακόμη κενές θέσεις. Έτσι αποστέλλεται και πάλι ο δούλος από τον κύριο του έξω από την πόλη στα περίχωρα για να μαζέψει κόσμο έτσι ώστε να πληρωθούν όλες οι θέσεις στο τραπέζι και να γεμίσει το σπίτι του οικοδεσπότη. Στο τέλος της παραβολής δίνεται μια βεβαίωση δια στόματος του οικοδεσπότη του δείπνου αυτού, ότι από τους προσκεκλημένους κανένας δεν θα γευτεί από το δείπνο αυτό, διότι καλεσμένοι ήταν πολλοί οι εκλεκτοί όμως λίγοι.

Μέσα από τη συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή κεντρικό θέμα αποτελεί η βασιλεία του Θεού η οποία παρομοιάζεται με το μεγάλο δείπνο. Στο δείπνο της βασιλείας του Θεού είναι καλεσμένοι όλοι οι άνθρωποι για να παραστούν ανεξαρτήτως της φυλής που ανήκουν. Δεν είναι όμως καλεσμένοι όλοι από την αρχή αλλά κλιμακωτά. Πρώτα κλήθηκαν οι Ιουδαίοι που ήταν ο εκλεχτός λαός του Θεού. Την κλήση αυτή του Θεού την έλαβαν μέσω των προφητών που τους απέστειλε έτσι ώστε να τους προετοιμάσει για να δεχθούν και να γευθούν την βασιλεία του Θεού. Αυτοί όμως αντί να αποδεχθούν την πρόσκληση του Θεού την απέρριψαν προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες στηριγμένες πάνω στις διάφορες κοινωνικές μέριμνες της ζωής και μένοντας προσκολλημένοι στη δική τους ερμηνεία που είχαν δώσει για τον ερχομό της βασιλείας του Θεού. Βλέποντας αυτή την απόρριψη από μέρους των επισήμων Ιουδαίων απευθύνεται προς τον απλό Ιουδαϊκό λαό ο οποίος καλείται να γίνει μέτοχος της βασιλείας του Θεού. Εκτός όμως από τους απλούς Ιουδαίους καλεί και τους εθνικούς που κατοικούν πέρα από την Ιουδαία έτσι ώστε να είναι όλοι στο δείπνο και να μη μήνη κανείς έξω.  

Η πρόσκληση του οικοδεσπότη προς όλους τους ανθρώπους να παραστούν ως συνδαιτυμόνες στο δείπνο μας καθιστά όλους υπευθύνους της αποδοχής ή όχι της προσκλήσεως. Προέκταση αυτού του δείπνου αποτελεί η Εκκλησία στην οποία ο Θεός μας καλεί να ενταχθούμε. Ειδικότερα όμως το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας στο οποίο παρατίθεται το πανάγιο σώμα και το τίμιο αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Πορευόμενοι προς τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων και βλέποντας τη δύσκολη κοινωνική κατάσταση την οποία βιώνουμε καθημερινά ας προσπαθήσει ο καθένας με οποίο τρόπο μπορεί να απαλείψει τον πόνο και την θλίψη που έχει φωλιάσει σε αρκετές ψυχές ανθρώπων. Με τον τρόπο αυτό γινόμαστε αφορμή ώστε οι άνθρωποι αυτοί να οδηγηθούν κοντά στον Θεό γευόμενοι και αυτοί την χαρά που μας προσφέρεται μέσα στην Εκκλησία. Να μη μείνουμε μόνοι στη χαρά αυτή αλλά να πράξουμε όπως ο οικοδεσπότης της σημερινής παραβολής που προσκάλεσε και τους υπολοίπους να  ’ρθούν να γευτούν μαζί του.